Het vakantieadres in Le Vievier sur Mer moeten we om tien uur verlaten maar we kunnen pas om vier uur terecht in het appartement in Honfleur. Gelukkig heeft mijn lief wekenlang geploeterd op een bestemmingen lijstje dus de dag wordt natuurlijk nuttig besteed.
We bezoeken Utah Beach en het Airborne Museum in Sainte-Merè-Eglise. Het is het grootste Europese museum over de invasie van Normandië. Door het interactieve karakter voel je je een parachutist die op het punt van springen staat. In het donker, geluid van bommen om je heen. Mijn maag keert zich om. In mijn schooltijd had ik nul interesse in geschiedenis waardoor ik merk maar weinig te weten over D-Day. Wat is er veel bewaard gebleven en door nabestaanden geschonken aan dit museum. Door de vele persoonlijke verhalen en foto’s vliegt dit naar je strot. Meer dan vierenveertigduizend gesneuvelde Amerikanen, Britten en Canadezen waren nodig om een begin te maken van het einde aan de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal komt binnen.
De totale rust en stilte op ons eerste adres is ver te zoeken in Honfleur. Het is een soort verschuiving van het boerenland naar een hoofdstad. In mijn gedachten zou ons kleinschalige appartementencomplex ergens aan de rand van het centrum liggen. Het bleek aan een soort Kalverstraat te zijn maar dan van drie meter breed. Stapvoets manoeuvreert onze auto door de menigte. De éénrichtingsweg heeft aan beide zijden terrassen en het winkelend publiek is zich niet van verkeer bewust. Middenin de hectiek worden we gebeld door ons logeeradres of het goed met ons gaat omdat we hadden aangegeven een halfuur eerder al te zullen arriveren. Terrassen, winkels en parkeerplaatsen, alles is kokend druk en vol.
Drie kwartier later dan gepland melden we ons bij de entree aan de achterzijde van La Petite Folie. Het is er wonderschoon. Een wit theehuisje staat te midden van een diversiteit aan groen. Er staan hangstoelen en er is een heerlijk zitje naast de zachtgroene houten luiken van de ramen. De klassieke inrichting is warm, fris en ademt rust. Koffers worden uitgepakt, we halen wat boodschapjes en eten die avond bij een pizzeria op de hoek. Als mijn lief en kind er een kwart van op hebben, vragen ze zich af waarom er een aantal ingrediënten ontbreken die wel op de kaart stonden. Als we de ober vragen of het klopt blijkt dat hij de verkeerde exemplaren geserveerd heeft. Even later worden de juiste op tafel getoverd.
Als ik de volgende ochtend onder de douche wil stappen, snap ik niet hoe de drie knoppen werken. Met de ene kan ik zowel de handdouche, badkraan en douchekop aandoen, maar als ik aan een andere draai gaan die ook weer uit. Temperatuur regelen lukt me al helemaal niet. Tegenover de douchekop aan de muur zit ook een zilverkleurig soort kastje, met een knopje erop. Zou dit er iets mee te maken hebben? Ook de rest van het gezin krijgt hem niet aan de praat. We besluiten uitleg te vragen bij de receptie. Maar eerst naar de bakker om verse baguettes te kopen. Het hele appartementencomplex ruikt inmiddels naar warm gebakken croissants. Om dit gelukzalige gevoel niet te verstoren laat ik onze koelkast nog maar even dicht, want daarin ligt een nieuw stuk Franse kaas.
Mijn lief rijdt ons naar Omaha Beach waar het beklemmende verleden weer voelbaar is. Hoeveel jonge jongens van de leeftijd van ons kind hebben hier eenzaam en bang in de nog bestaande bunkers moeten waken, vechten en sterven? De enorme bomkraters zijn overal in de duinen nog zichtbaar. In de afgebrokkelde uitzichtposten heb je nu een geweldig zicht op hele baaien. Adembenemende stranden aan een lichtblauwe zee. Gierende meeuwen in de strakblauwe lucht. De wetenschap wat zich hier heeft afgespeeld en waarvoor het uitzicht bedoeld was maakt het liefelijke nu ijzig koud. We bezoeken de Amerikaanse begraafplaats en enorme gedenktekens aan het strand. Het terras van het restaurant aan de kust doet de zinnen weer verzetten.
Waar andere mensen vakanties luierend doorbrengen, hebben wij geen tijd te verliezen. De dag erna staan de kliffen van Etretat op het programma. Onze gids (mijn lief) wist al te vertellen dat je er niet kon parkeren. Aan de grote drommen mensen en massa’s auto’s in de berm zagen we dat ook. Een recensie op internet geeft een hint die ons naar een soort fietspad leidt en verder niets, waardoor we een tijdje doelloos zwerven. Uiteindelijk toch ergens de auto gezet en nu? Zonder Google ben je niets en die geeft aan dat we via dit maisveld moeten. Ons kind bromt wat want ‘hier kan het toch niet zijn’ terwijl we toch doorlopen. De zon schijnt, er staat een lekker windje en we wandelen, het is nu al heerlijk. Aan het eind van het pad komen we inderdaad aan een rotsachtige kust en gokken we op rechtsaf. De eindeloze klim- en klautertocht wordt meerdere keren beloond met een panoramisch uitzicht. De drie enorme rotsbogen en witte krijtrotsen zijn hoog en indrukwekkend. Na elke foto zie je weer een uitzicht dat nóg mooier is. Aan het eind van de dag moeten we nog haasten naar ‘huis’, niet alleen omdat we trek hebben maar ook omdat ons kind een doos ijs gekocht heeft bij de plaatselijke Lidl. Gaar van het lopen ploffen we die avond voor de 2e keer neer bij de pizzeria op de hoek.
Natuurlijk was het niet elke dag top, want de één na laatste dag regent het, onophoudelijk. Prima dag voor wat binnen activiteiten. Het lijstje van mijn lief (rekening houdend met ons alle drie) is bijna afgevinkt. Het eerste adres is een camembertmakerij waar je een kijkje kunt nemen in de fabriek, proeven en kopen. Alleen de geur bij binnenkomst doet bij mij het water in de mond lopen. Met twee heerlijke exemplaren in ons koelboxje zetten we daarna koers richting een Calvadosproeverij waar mijn lief en ons kind zich uitgebreid laten informeren over het ontstaan van het product. Ook daarvan gaat een fles mee naar Nederland. Omdat er een indrukwekkende kathedraal in de buurt was, deden we die ook nog aan. Ondanks dat de bedelaars voor de deur er niet als dusdanig uitzien, stoppen we wat in hun plastic bekertjes. We realiseren ons hoe rijk we zijn, niet alleen omdat we best kunnen doen wat we willen, maar ook met onze gezondheid en elkaar.
De laatste volle dag is aangebroken en het regent nog steeds. Mijn lief vergezelt me richting de bakker met haar camera. Als we de straat uitlopen wacht ons een heerlijke verrassing: er is markt! We vergapen ons aan kramen vol vissen, knoflookbollen, fruit en andere lekkernijen. Gewapend met verse stokbroden en een lading nieuwe foto’s snel terug om de lunchpakketten te maken. We gaan vandaag naar de hoofdstad Rouen. We lopen op plek waar Jeanne d’Arc op de brandstapel is gegaan. In de moderne kerk ernaast wordt een kind gedoopt. We dwalen door de kathedraal Notre-Dame. Omhoog kijken lukt mij er alleen als ik stilsta, zo duizelingwekkend hoog is het er. Ook hier branden we weer een kaarsje en staan we stil bij de mensen die ons ontvallen zijn. Ons kind moet lachen om de grote vergulde klok aan Rue du l’Horloge. Het uurwerk hangt in een middeleeuws straatje maar werkt niet, handig.
Op de dag van vertrek wandel ik nog één keer naar de bakker. Het is eindelijk droog en de ochtendzon komt op in het haventje. De horeca zet de terrassen klaar en leveranciers laden uit. Ik schiet nog een paar laatste foto’s in dit mooie licht. We zijn moe maar voldaan van alle indrukken. Het stokbrood is nog warm vandaag. De tassen zijn weer ingepakt en we zetten koers richting Zaandam. Voor de laatste keer langs de eindeloze maisvelden en tolwegen. Onderweg zoek ik nog op wat die grote ‘A’ sticker nou betekent op die Franse auto’s. Deze bestuurder heeft nog niet zo lang zijn/haar rijbewijs. In Frankrijk staat het voor apprenti (leerling) wij zijn het erover eens dat het een Amateur is, handig te weten!
Natuurlijk waren er niet alleen gelukzalige momenten. Het heeft ongeveer vier dagen onophoudelijk geregend en ik had geen jas bij me. We misten ergens een afslag waardoor we zestig kilometer moesten omrijden en het sigarettenmerk van mijn lief was niet verkrijgbaar. Ze rookt al weinig, maar nu minimaal. Ons kind bestelde een peperdure pizza met truffel waarop we anderhalf uur moesten wachten en die hij uiteindelijk niet lekker vond. Maar wat hebben we genoten. De badkamerknoppen snappen we nu ook: met de middelste draaide je naar de juiste wateruitgang (bad, handdouche of douchekop) en met de twee buitenste stelde je de temperatuur in. Op het zilveren kastje kon je het knopje uittrekken en aan de andere kant in een gaatje bevestigen. Het bleek een waslijntje.