Het maakt eigenlijk niet uit wat voor dag het is, maar mijn gezin is geen kei in opstaan. Wekkers die worden gesnoozed, gezucht en gekreun. Niet veel anders was het deze ochtend. Bij de eerste tonen sprong ik eruit en tukte de rest nog even verder. We gingen vandaag met de auto richting Bretagne en Normandië, eindelijk vakantie. Ik wilde het liefst om zeven uur weg, maar had me al laten overhalen om dit naar acht uur te verschuiven. Uiterlijk!
Niemand natuurlijk de deur uit zonder koffie en ondertussen de laatste klusjes om echt weg te kunnen. Prullenbakken leeg, koelkast: check! Alle ramen en deuren dicht, nog gauw de opladers mee gegrist en toch nog maar een paar extra schoenen. Broodjes, drinken, fruit en snoep mee, de familie kon op pad. Het was natuurlijk kwart over acht geworden.
Het was druk bij het tankstation, net over de grens in België. Mijn lief kwam sneller terug dan verwacht met de mededeling dat deze pomp het niet deed. De tanker voor ons kwam ondertussen terug uit het winkeltje en liep naar een zuil. Het bleek een elektronisch betaalsysteem te zijn. Gelukkig toch tanken, plassen, plek wisselen en weer door. Ons kind sukkelde af en toe in slaap en had geen behoefte om de benen te strekken.
Waar je bij het ene tolpoortje een kaartje moest trekken om verderop weer in te steken en te betalen, waren er ook bij waar je alleen betaalde. Het systeem wanneer en hoe was ons niet helemaal duidelijk. We kozen de ingangen met betaalpassen erboven, maar ook een keer met een grote T. dat werkte ook. Omdat we er toch niet gerust op waren even Gegoogeld wat dat nou betekende. Dat bleek voor mensen met een tolvignet. Een tolvignet? Wij hadden alleen gelezen dat je een milieu vignet nodig had. Ook merkte mijn lief ergens op dat ze dacht geflitst te zijn.
Rond etenstijd kwamen we aan bij het door ons gereserveerde huis in Bretagne. Nee, er waren geen parkeerplaatsen voor de deur. Toen mijn lief even de auto stilzette bij het juiste huisnummer, knalden er bijna twee gendarmes op motoren achterop. Er werd nors gemaand dat we door moesten rijden. Ik was al lang blij dat zij doorreden. Ik zeg wel zo stoer ‘huis’ maar het was een tot huis omgebouwde schuur. Van alle gemakken voorzien, dat dan weer wel.
In de mail die we vooraf hadden gekregen stond de code van het toegangshek (om in de achtertuin te parkeren) en het sleutelkastje waar de sleutel in lag om het huis in te kunnen. Deze laatste opende niet. Met geen mogelijkheid. Bellen met de eigenaren van het pand lukte niet. In dezelfde mail van de toegangscodes hadden ze laten weten vandaag terug te vliegen vanuit Afrika. Top. Zowel het nummer van hem als die van haar meldden dat ze niet in gebruik waren. De code van het hek klopte wel, dus we konden parkeren en op het Franse tuinsetje plaatsnemen. Mijn lief belde met de klantenservice van AirBnB en probeerde het probleem uit te leggen aan een zeer slecht Engels sprekende medewerker. Ons geïrriteerde kind vroeg ondertussen of hij een schop moest geven tegen het sleutelkastje?
Een wonderbaarlijke rust overviel me. We waren op plaats van bestemming en hadden al onze spullen bij ons. Op de hoek van de straat was een pizzeria waar we konden eten. In het ergste geval zouden we een paar uur moeten wachten. Ons kon niets gebeuren. Na een halfuurtje werden we teruggebeld door de klantenservice. Hij gaf ons de juiste code door en we konden naar binnen. De vakantie was begonnen.