Bij het doen van de wekelijkse boodschappen, zijn er altijd wel een paar dingen uitverkocht. Het brood bijvoorbeeld, omdat ik te laat ben. Of ik vergeet iets. Van de week was ik weer even terug omdat ik nog een paar dingen miste. Na thuiskomst bedacht ik me ineens dat ik een aankoop van de dag ervoor miste. Ik had Lychees staan uitzoeken omdat ons kind die zo lekker vindt. Maar waar waren die? Ik heb ze, nadat ik ze in het zakje had gedaan, niet meer teruggezien. Na wat speurwerk in de oud papierbak vind ik de kassabon. Ja, ik heb ze wel afgerekend. Maar waar zijn ze dan? Ik kan me het afrekenmoment niet herinneren, niet dat ik ze in een tas gedaan heb, en ook niet dat ik ze thuis heb gezien. Maar ik heb ze dus wel betaald. Hier kan ik niet zo goed tegen; wat is er gebeurd?
Ik kieper alle boodschappentassen ondersteboven om te zien of ze daar per ongeluk nog inzitten? Ze zijn allemaal leeg. Wel confronterend om te zien hoeveel tassen er staan in de trapkast. Zijn ze misschien uit een tas gevallen in de auto? Dat zou kunnen want ze waren weer bomvol. Ik schiet mijn slippers aan en loop naar de auto. De kofferbak is leeg. In de keuken kijk ik nog een keer in de omgeving van de fruitschaal. Ze zijn echt nergens. Enige wat ik nog kan bedenken is dat ik ze bij de kassa heb laten liggen, of in het boodschappenkarretje. Misschien zijn ze dan door een eerlijke vinder naar de klantenservice gebracht waar ze nu op me liggen te wachten. Alhoewel, het was gister. Hoelang blijven de gevonden boodschappen wachten?
Ik besluit te bellen. Op de kassabon lees ik hoeveel B.T.W. ik heb betaald, hoeveel artikelen ik had en hoeveel prijsvoordeel. Dat ik contactloos heb afgerekend en op welke datum met tijdstip dat was. En dat ik de bon ook digitaal had kunnen krijgen, maar dan had ik even de app moeten downloaden. Ja dag, weer een app erbij. Bij het adres van de winkel staat geen telefoonnummer. Maar zo snel geef ik het natuurlijk niet op. Ik Google de winkel en vind een bijbehorend telefoonnummer in Amsterdam. Datzelfde nummer staat ook bij de andere vestigingen van deze winkel. Oké, een landelijke klantenservice waarschijnlijk. Een vriendelijke meneer met een Oosters accent beaamt dat het inderdaad vervelend is dat ik mijn fruit kwijt ben. Als ik terug zou gaan naar de winkel, dan konden ze me vast wel vertellen of het gevonden was. Klopt, maar als het er niet ligt, dan ben ik daar voor niets. De meneer kon wel even voor me bellen, of ik even wilde wachten. Dat wilde ik. Het was fijn om zijn stem weer te horen na dat eindeloze bandje met Eftelingmuziek, dat zich maar bleef herhalen. “Mevrouw, bedankt voor het wachten, uw fruit is niet gevonden maar als u terug gaat naar de winkel dan lossen ze het voor u op”. Dat was fijn! Ik bedankte de meneer, kleedde me warm aan en sprong op de fiets.
Opgetogen ging ik linea recta door naar de groenteafdeling. De doos met Lychees was leeg. Op, helemaal uitverkocht. Bij de klantenservice stond gelukkig een leuke knul. Ik vertelde hem dat ik zojuist gebeld had met de landelijke helpdesk en terug mocht komen voor een passende oplossing voor mijn verdwenen Lychees. En dat ze nu uitverkocht waren. De passende oplossing was natuurlijk simpel. Na het overhandigen van de kassabon opende hij de kassa en betaalde mij het bedrag van de Lychees. Ik bedankte hem voor de uitermate goede service. Met de poet op zak fietste ik toch opgetogen richting huis.
Thuis aangekomen vertelde ik mijn lief blij wat er zojuist gebeurd was en hoe vol vertrouwen het was opgelost. ‘Wat kostte die Lychees eigenlijk’ werd me gevraagd. En toen pas schaamde ik me heel erg. Eén euro en zevenenveertig cent. Ja, ik heb echt het huis ondersteboven gekeerd, de auto doorzocht, gebeld, gepraat, in de rij gestaan en heen en weer gefietst voor nog geen één vijftig. Ik heb het verder aan niemand verteld.