Hardlopen in mijn eentje vind ik saai. Ik doe het wel eens hoor, maar vaak voordat ik de straat uit ben vraag ik me al af waarom ik het doe. Je gaat altijd te hard van start waardoor je gelijk buiten adem bent. Omdat er niks te kletsen valt, duurt de route eeuwig en er is niemand die me oppept of laat lachen. Een loopmaatje heb ik nooit gezocht, die was er eigenlijk altijd.
Het was op het dakterras van mijn werk waar collega Peter een keer zei dat ie wel met me mee wilde hardlopen. Ging ik echt de Damloop doen? Dat wilde hij ook wel, we spraken af om een keer samen te gaan. De combinatie tussen ons beiden was bijzonder. Peet was een paar jaar ouder dan ik en was minder gebrand op prestatie. Meedoen en uitlopen was voor hem belangrijker dan een knappe tijd neerzetten. Op een bijzondere manier haalden wij verrassend het beste in elkaar naar boven. Als hij mopperde dat ik wat rustiger aan moest doen, bokte ik terug dat ie zich niet zo aan moest stellen en zei dat ie zo oud was als hij zich voelde. We lachten altijd om elkaar. Hij had korte kuitspieren, ik altijd last van mijn liezen. Als ik zeurde omdat het voor geen meter ging en dat ik geen zin had, sleepte hij me erdoorheen. Als we beiden stuk zaten, wilden we niet voor elkaar onder doen en zetten door. Peter en ik waren qua persoonlijkheden een wereld van verschil, maar tijdens het lopen altijd een goed team. Hij was behulpzaam, trouw en vooral heel gezellig. Type ruwe bolster, je kent het wel. Wij trainden met een doel, maar vooral voor de gezelligheid. Nou ja, ook een beetje omdat we allebei zo gek zijn op lekker eten. Tijdens het lopen spraken wij over onze favoriete bezigheid. Als wij de straat nog niet uit waren, wisten we al van elkaar wat we zojuist gegeten hadden of wat er straks op het menu zou staan. Naast het uitwisselen van recepten en lekkere eetadresjes, deelden we steeds vaker onze levens.
Waar ik eerst nog gereserveerd wat afstand bewaarde, merkten we na een tijdje altijd gelijk als er ‘iets was’. Ongemerkt gingen de jaren voorbij maar wij bleven altijd, soms met tussenpozen, elkaar weer opzoeken om te trainen. Eerlijkheid gebied mij om toe te geven dat hij altijd naar mij kwam. Ik hoefde alleen maar de deur uit te stappen. Hij nam altijd de moeite om eerst vanaf zijn huis naar die van ons te komen. Als er jaren voorbij gaan, gebeuren er veel dingen om over te praten. Huwelijken, scheidingen, ziekte en zeer, maar ook verlies van dierbaren. Beiden zijn we meerdere keren flink uit het veld geslagen. We pakten altijd de draad weer op. Gesprekken gingen ook over feestjes, familie, huisdieren, ruzies en frustraties. Verhalen van en over collega’s, partners en kinderen. Ik zag Peet soms vaker dan mijn familie. Geneerde me wel eens tegenover zijn vrouw, dat ik alweer met haar man op pad ging. Gelukkig is zij net zo’n lieverd als hij. Daarom passen ze vast zo goed bij elkaar.
Toen Peet op een keer een boom wilde neerhalen ging het mis. Hij kwam ten val en lag totaal in de kreukels. Ik had het wel gehoord, maar pas toen ik hem zag drong het tot me door hoe erg het was. Bont en blauw, schaaf- en snijwonden en een gebroken sleutelbeen. Ik schaamde me diep dat ik in eerste instantie had gelachen. Maar dat kwam omdat hij zo drollig zei; ‘Ik ben uit een boom gevallen’. Gelukkig is hij van die val uiteindelijk weer helemaal hersteld.
Helaas dienden de volgende blessures zich alweer aan. Last van zijn knie en een operatie aan zijn voet gooide roet in ons (altijd zo lekkere) eten. En als je lang niet kunt bewegen, word je conditie minder en je gewicht snel meer. Ik merk het ook bij mezelf. Ons leeftijdsverschil lijkt groter te worden. Ik ben gestopt met zeuren of hij weer komt. Ik weet dat hij graag wil, maar het gaat niet meer. Door de jaren heen heeft hij een betere titel verdiend dan ‘loopmaatje’. Dat ik zijn huwelijk mocht voltrekken voelde als een grote eer. We zien elkaar niet meer zo vaak. Dat is van ons beiden geen onwil, maar dat loopt gewoon zo. Het is niet erg. Het is altijd goed.
Mijn loopmaatje is ongemerkt een maatje voor het leven geworden.