Toen heel Nederland in de ban was van het boek ‘Komt een vrouw bij de dokter’ van Kluun, wekte dit mijn nieuwsgierigheid. Twee pluspunten had hij voor mij al in de pocket; het is een Nederlandse schrijver én het verhaal is waargebeurd. Ik verslond het. Alle ingrediënten waar ik dol op ben zaten erin; rake humor, tranen maar vooral kwetsbaarheid en rauwheid. Heerlijk als je hard kunt lachen of meerdere keren moet janken om iets wat iemand schrijft. Vanaf 2003 (ja het is zo lang geleden dat dit boek verscheen) heb ik een mooi rijtje van 10 Kluun boeken in onze boekenkast. Met als hoogtepunt het roze exemplaar van ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’, waarvoor ik uren in de rij stond tijdens de signeersessie in De Beijenkorf. Overbodig om te zeggen dat ik hou van de schrijfstijl van Raymond van de Klundert, want zo heet Kluun eigenlijk. Door zijn onhandigheid en de associatie met ‘klunen’ is zijn bijnaam en later pseudoniem ontstaan. Een beetje bewonderaar is op de hoogte.
Toen ik gedachteloos op Facebook aan het scrollen was, viel mijn oog op een oproepje van Kluun. Hij bood een schrijfworkshop aan voor maximaal 12 belangstellenden. De ochtend van 7 november was zó snel volgeboekt, dat hij de middag eraan toegevoegd had. Aanmelden was nog mogelijk en voor de cursisten ‘wiens ego tegen een stootje kan’ wilde hij de eerste drie inzenders van een stukje tekst best ongezouten beoordelen. Mijn hart maakte een hordenloop, hier MOEST ik bijzijn! Binnen een paar minuten was de aanmelding voltooid en zocht ik koortsachtig door mijn verhalen. Er was geen tijd te verliezen, natuurlijk wil ik door hem beoordeeld worden, hij kent mij niet en is objectief. Kon ik maar half zo schrijven als hij. Ik wil beter worden, dus ben gek op feedback. De enige die mij tot nu toe ongezouten durft te bekritiseren, is mijn lief. Ik smacht naar feedback van iemand wiens schrijfstijl ik zo heerlijk vind. Eerst hopen dat de middagsessie nog niet volgeboekt zou zijn. In de zenuwslopende uren die volgden, wachtte ik op de reactie na het aanmeldproces. Het was gelukt, ik kon deelnemen! De volgende dag mailde ik mijn stukje van een verhaal, dat maar uit 300 woorden mocht bestaan. Toen mijn moeder het las, haalde ze er gelijk een schrijffout uit, een lekker begin.
Mijn lief bracht me erheen die middag en ik werd hartelijk begroet door Eva op de tweede verdieping van de cursuslocatie in Watergraafsmeer. In de knusse ontvangstruimte was koffie, fruit en koek en er lagen bergen boeken van Kluun. Ik voelde me ineens een groupie want ik had ze al, allemaal. Andere cursisten druppelden binnen en door de gezamenlijke passie hoefde er geen ijs gebroken te worden. Een buikige krullenbol schreef brieven aan zijn kind. Een Birckenstock dragende mooierd met veel zichtbaar bloot door haar gescheurde broek en lang blond haar had zelfs al meerdere boeken geschreven. Een tot in perfectie gestylde nerveuze mevrouw schreef zakelijk voor haar werkgever. Twee andere dames ‘blogden’. Waarom kan ik dat woord toch nooit uit mijn strot krijgen. ‘Ik schrijf wekelijks op mijn website’ was mijn uitleg over mijn aanwezigheid. Een leuke bink was overgekomen uit Zanzibar, waar hij Kluun had ontmoet omdat hij daar op huwelijksreis was. Hij had veel tekst in zijn hoofd, maar er was nog niets uitgekomen. Op een enkeling na had iedereen tekst ter beoordeling ingestuurd. Shit, ik had gehoopt op minder lef en zag mijn kansen dalen.
Kluun kwam ons halen; we gingen als een speer beginnen. In twee en een half uur twintig jaar schrijverservaring doorgeven aan een paar beginners is een uitdaging. Ter voorbereiding was onze opdracht om onszelf voor te stellen in twintig woorden. Daar begon de ellende al, wat zeg je in lousy twintig woorden? De eerste zes hadden er duidelijk werk van gemaakt en ik was volledig afgeleid door zoveel poëzie. ‘Wie mij kent weet meer dan ik’ was de tekst van de buik. ‘Het niveau ligt hoog’ zei ik expres iets te hard voordat ik aan de beurt was. De bijval door de overige vijf stemde gerust.
Kluun nam ons mee in zijn schrijversland. Hoe het begonnen was, wat er verkeerd ging en hoe het had kunnen gaan. In grote lijnen kende ik het verhaal al, maar als iemand het zelf staat te vertellen komt het binnen. Een waterval van tips, andere topschrijvers, te vermijden clichés en eyeopeners werden over ons uitgestort. De groep hing aan zijn lippen en ik genoot ervan om te zien dat ik niet de enige ben die altijd een schrijfblok meezeult en overal notities van maakt. Dat en de tomeloze energie van Kluun zorgde voor een ontspannen en saamhorige sfeer.
De aankondiging dat er nu op drie ingestuurde teksten geschoten zou worden, gaf zichtbaar spanning. Het eerste te bespreken verhaal werd uitgedeeld, zodat we allemaal konden meelezen. Op de witte muur verscheen een nog nauwelijks waarneembaar stuk getypte tekst. Er was zoveel in geschreven en doorgehaald dat er angstige blikken werden uitgewisseld. Het was niet mijn stuk. In de ogen van de anderen las ik de vraag of ze dit nog wilden. Het verhaal stak zo mooi in elkaar, het leek in niets op mijn stijl. Niet ontmoedigd schreef ik de tips mee en probeerde het tempo bij te houden.
Eva, die we zojuist ontmoet hadden, bleek de dochter van Kluun te zijn. Het toen driejarige meisje Roos, waarvoor je hart huilt in zijn boek waarmee het allemaal begon.
Verhaal twee verscheen, BAM, dit was het mijne! Ondanks alle doorhalingen en opmerkingen bekroop me een gelukzalig gevoel. Wat als kritiek ervaren kon worden zoog ik op als een spons, kom maar door! Dat ik het laatste deel had moeten weglaten, wauw, zo had ik het nog nooit bekeken. Mijn slotzin stond eigenlijk al halverwege. Dat er teveel details waren weggelaten klopte. Ik had in mijn haast een flard uit een van mijn eerdere verhalen geknipt, waardoor de kern ontbrak. Natuurlijk werd dat feilloos opgemerkt. Ik had keuzes moeten maken, een duidelijkere kern moeten hebben en nog meer bloot moeten geven. Later maar over nadenken, eerst meeschrijven, ik wilde niets missen. Ik wil morgen uit mijn aantekeningen teruglezen wat hij gezegd heeft. Hij weet het niet, maar naast alle correcties gaf hij me het mooiste compliment; ‘Je voelt de liefde’. Alles wat vanmiddag nog zou komen was extra, deze had ik in de pocket.