Deze week is het een jaar geleden dat mijn eerste verhaal op deze website verscheen. Waar het begon onder het motto ‘we zien wel hoe het gaat’ kon ik toen niet bedenken dat er nu al meer dan honderd verhalen op staan. En op wonderbaarlijke wijze komen er elke keer weer nieuwe bij. Er zijn mensen mee gaan lezen. Sommigen incidenteel maar vijftig man/vrouw heeft zich inmiddels geabonneerd. Wekelijks krijgen zij een berichtje waarin wordt aangekondigd dat er weer een nieuw verhaal geplaatst is (en vaak de dag erna weer, maar dan moet je zelf even inloggen).
Het voelt een beetje feestelijk; als een jubileum. Al een jaar bezig, honderd verhalen, vijftig meelezers. Voor sommigen stelt vijftig misschien niets voor, maar voor mij wel. Een beetje gezellige verjaardag hebben wij meestal wel 25 man over de vloer. En dan is het druk en loop ik de benen onder mijn lijf vandaan. En dat aantal is dus nu verdubbeld, ik vind het geweldig!
Wat ik vooraf ook niet had kunnen bedenken, was hoeveel leuke dingen eruit voortvloeien. Zo had ik ineens weer contact met oud-collega Marc die ik al twintig jaar niet meer gesproken had. Aan mijn vriendinnetje Judith vroeg ik of ik ons kampeerverhaal mocht vertellen. Zij wist weer andere dingen dan ik en ook nu weer konden we mooie herinneringen terughalen. Binnenkort gaan we samen een keer op de koffie bij mijn moeder. Elke keer als ik het gevoel heb dat ik een beetje inzak, komt er wel weer een leuke reactie van iemand die het zo leuk vind om mee te lezen. Met vrienden, bekenden en familieleden heb ik ineens veel vaker contact.
Mijn meester Koos van de lagere school reageerde ook, op een verhaal over juf Els. Hoe verrast was ik om een gezellige mail van hem te krijgen. Toen hij (na wat heen-en-weer-gemail) voorstelde om een keer af te spreken, vond ik het helemaal spannend. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik ooit nog, bijna 40 jaar na dato, aan de cappuccino zou zitten op een terras met meester Koos. Hij zei dat hij mij niet meer herkend zou hebben. Hij was nog precies hetzelfde als toen. Nou ja, hij had niet meer die witte tennisschoenen aan zoals vroeger, maar nu wat nettere herenschoenen. Zonder dat we er erg in hadden vloog de tijd voorbij, hingen we aan elkaars lippen en waren we terug in de tijd. De meesters, de juffen en leerlingen, kenden we ze nog? De weeksluitingen en voorbereidingen voor de musicals, we wisten het nog. Hoe waren onze levens vergaan nadat ik op mijn twaalfde naar het voortgezet onderwijs ging? Het was indrukwekkend en de tijd veel te kort. We hebben nummers uitgewisseld en op wonderbaarlijke wijze hadden we allebei zin in een vervolgafspraak. Het komt goed, dat weet ik zeker.
Als mijn lief me aan het eind van de week belt vanaf het werk, valt het op dat ik vrolijk ben. Mijn weekend is al begonnen en ik vertel dat zich een vijftigste meelezer heeft aangemeld als abonnee. ‘Dus jij hebt wat te vieren?!’ is de reactie van mijn lief. En zo voelt het inderdaad. Mijn wandelmaatje kan niet en eigenlijk had ik er nog op uit gewild. Ik besluit ineens dat ik het inderdaad ga vieren. Hoe? Met taart natuurlijk! De banketbakkerij vlakbij de Zaanse Schans is nog open zie ik op de website. Wat een geweldig wandeldoel! Ik schiet in mijn schoenen en kleedt me warm aan. Opgewekt en met ferme pas richting de beloning. We zijn vanavond maar met z’n drietjes, maar wat doe je als het sandwichbord voor de ingang aankondigt ‘vijf gebakjes halen, vier betalen’? Ha, daar hoef ik niet lang over na te denken. Wijzend op het glas vraag ik wat die met dat mooie rode fruit is. ‘Die is helemaal veganistisch’ vertelt de verkoopster trots. O, dan neem ik die niet. Liever die met karamel, slagroom, schuim en chocola. En die zachtgroene met marsepein ook. En dat doosje wil ik in die gezellige lila gestipte tas, want dat draagt makkelijker. Of ik anders nog iets wil? De verkoopster ziet me wegdromen bij de zoete en hartige koekjes, bonbons, petit-four en al het heerlijks dat tentoongesteld wordt. Ik laat het erbij want ik lust alles wel.
Nog vrolijker wandel ik terug. Mij kan niets gebeuren met zo’n fijne tas. Wat staan de molens op de Zaanse Schans weer mooi, zo tussen die Hollandse wolken en dat strakke rimpelloze water. Snel nog even een foto maken. Ik vier dat ik al een jaar kan schrijven op mijn eigen site en ook dat ik er nog lang geen genoeg van heb!