Door ons ingesleten takenpakket ben ik bij thuiskomst verrast onze vlag te zien wapperen met de tas van ons kind aan het uiteinde. Op vier en vijf mei is het vlaggenprotocol aan mij toebedeeld, vandaag heeft mijn lief het ding van zolder gehaald en in de houder geschoven. Nog best een hele toer; die houder hangt eigenlijk nét iets te hoog, zij is de kleinste van ons drieën, de blank gelakte stok is zwaar en helemaal met een tas eraan. Dat het windkracht zeven is helpt ook niet mee. Maar het is gelukt, de zon en wij stralen en wat zijn we blij. Ons kind heeft het geflikt om te slagen voor het VMBO en we kunnen het wel van de daken schreeuwen.
‘Over tassen gesproken, we moeten die oude tassen eens bekijken en zien wat er weg kan’, meldt mijn lief. Zij kan altijd fijntjes haar vinger op mijn verzamelwoede leggen die ons huis steeds voller maakt. Op wonderbaarlijke wijze weet ik meerdere ruimtes met spullen te vullen die nog prima van pas komen, die leuk en/of praktisch zijn en waar ik dus geen afstand van doe. Gewoon goed opbergen, deurtjes dicht, dan zie je er niets meer van. Tot je een keer op zoek bent naar een koffer of slaapzak, dan breek je je nek over mijn gespaarde tassen. Het leuke aan mijn lief is dat ze me altijd een handje helpt. Ik trof de tassenverzameling, die normaliter achter het bergschot ligt, uitgespreid op de slaapkamervloer. De boodschap was duidelijk.
Waar ik bij de melding van het wegdoen in gedachten al klaarstond met een vuilniszak, voelde ik me ineens een kind in de snoepwinkel. Wat een leuke tassen heb ik nog! Vorige week schafte ik nog een lichtbruine aan (omdat zwart geen gezicht is bij mijn nieuwe bruine sandalen) terwijl er hier gewoon nog één ligt te verstoffen. Ander model weliswaar, maar toch. Een prachtige zwarte postbode tas, die moet blijven. Mijn oerdegelijke (haast hetzelfde model) in diep donkerbruin, die wil ik niet kwijt. Nee, ik draag ‘m niet meer maar er mankeert niets aan. Als ik er nog een keer een paar mooie laarzen bij kan kopen…… Daarbij was er nog een cognac bruine, die nog steeds leuk was. Maar het leer was nu wel erg kreukelig en wat glom ie gek. Die moest maar weg. Als ik eerder mijn verzameling had gecheckt, had ik geweten dat ik nog een rugtasje had. Zwart leer zelfs. Maar de bandjes zijn te dun en het zilveren beslag door de jaren heen lelijk geworden. Die wil, zelfs op Marktplaats, vast niemand meer. Het linnen tasje met al die vrolijke dameshoofdjes, dat was ik echt vergeten. Ook deze zou ik zó opnieuw kopen wanneer ik ‘m zou zien hangen in de winkel.
Om al de tassen een beetje bij elkaar te houden, zaten ze in een leuke Libelle-zomerweek boodschappentas. Ook een leuk ding zeg, met een kip erop! Van de acht stuks prop ik er zes weer in terug. Ben wel weer blij met wat gevonden inhoud: een Labello, een doosje tandenstokers en twee euro tachtig. Slechts twee tassen heb ik verbannen naar de ondergrondse container. De rest moet weer terug achter het schot, waarschijnlijk om er over tien jaar weer net zo blij verrast mee te zijn. Maar de tassentic reikt verder. Achter het schot liggen namelijk ook nog ongeveer vijf rugtasjes in verschillende kleuren en maten. Bij de Damloop wandeltocht heb je onderweg namelijk minder nodig dan een weekje slenteren door Valkenburg. Een paar sporttassen, reistassen, weekendtassen en trolleys. Dat ik eigenlijk nog graag zo’n leuke rieten strandtas wil met van die lange leren hengsels, heb ik nog niet verteld.
Onderin de kast van ons kind ligt ook een bonte verzameling aan sporttassen, gymtassen, boekentassen en een tas voor naar het zwembad.
Beneden heb ik standaard zes boodschappentassen. Twee keer drie in elkaar. Zodat ik bij de wekelijkse boodschappen in beide winkels de boel een beetje kan verdelen over drie tassen. Verder hangen er aan de zijkant van onze trapkast nog verschillende shoppers. Vaak gekregen maar soms ook gekocht omdat ze zo leuk waren. Die vrolijk wit-paars gestipte bijvoorbeeld van de banketbakker. Niet nodig maar genomen. Nou ja, bij aanschaf waarschijnlijk wel nodig, omdat ik iets gekocht had. Dan wil je toch eigenlijk geen plastic tas nemen. Die spaar ik trouwens ook. Als je even snel iets aan iemand wil meegeven, is het makkelijk om een paar plastic tassen te hebben die je niet meer terug hoeft. Op de beurs waar ik laatst was via mijn werk, kreeg ik drie linnen tassen. Twee ervan zijn lelijk, maar die derde best geinig. Ze zitten netjes opgevouwen in onze ‘plastic tassen tas’. In mijn handtas zit standaard een ingevouwen stoffen boodschappentasje. Wordt haast dagelijks gebruikt.
Ons kind is klaar met eten en kijkt zoekend om zich heen. ‘Hangt mijn tas nog aan die vlag?’ wil hij weten. Ik bevestig dit en vraag of hij dat vervelend vindt. ‘Nee, maar ik heb ‘m nodig, want ik heb niets om mijn brood in te stoppen voor naar mijn werk!’