Op onze oude computer typte ik vroeger af en toe een brief, of deden we de belastingaangifte. Ooit stond ie midden in de kamer, later hadden we een werkkamertje. We werkten er nooit in. Wat was het luxe toen die computer werd omgeruild voor een laptop. Dat scheelde veel ruimte en je kon er lekker mee op de bank zitten. Maar het was ook gek, want je zocht je suf naar ingangen voor stekkers en oordopjes. En zonder muis ineens, gelukkig is dat nu gewend.
Maar ik heb een oud beestje. Iemand heeft ‘m een keer laten vallen. De linkerhoek is gebarsten. Er kan wel een DVD in, nog lekker old school. Toen ik dat laatst probeerde, omdat ik nog steeds 81643.42987 foto’s moet back-uppen, blies hij zo hard dat ik dacht dat ie op zou stijgen. Opstarten duurt een eeuwigheid. Maar dat geeft niet, als je het weet. Ik weet het. Dus druk ik elke ochtend eerst het gammele baasje aan, om vervolgens de rest van mijn ochtendritueel te starten. Hond uitlaten, ontbijt maken en koffie nemen. Het werkt ook lekkerder als je dat soort noodzakelijkheden achter de rug hebt. Als ik direct zou kunnen beginnen, zou ik wegzinken in gedachten en verdwijnt alles om me heen. Dat typt lekker, maar schiet op huishoudelijk vlak niet op.
Mijn laptoppie is gammel. Uit de linkerbovenhoek blaast vaak hete lucht. Misschien moet mijn lief hem eens uitblazen. Hij is zwart met grijs (mijn laptoppie, niet mijn lief, alhoewel….). Zo hinderlijk dat er altijd stof op zichtbaar is. Ik wrijf en poets de hele dag. Gelukkig zit er weinig ruimte tussen de toetsen, dus mijn Drents meergranenbrood vliegt er niet tussen.
Op tv zie ik wel eens echte schrijvers die geïnterviewd worden, bij hen thuis. Jaloersmakend dwaal ik vaak af naar het interieur, hoor niet meer wat ze zeggen. Ze hebben meestal een hele fijne eigen werkkamer waarin ze zich kunnen terugtrekken. Zo een als ik ook zo graag zou willen. Ruim, wit, met een heerlijk grote blankhouten tafel aan een raam. Met uitzicht op een weiland zodat je kunt weg mijmeren in je eigen verhaal. Niet gestoord door gezinsleden die gevoed dienen te worden. Tuurlijk kunnen mijn gezinsleden zichzelf voeden. Maar wij hebben een fijne taakverdeling. Ik ben van de catering. Dan hoef ik lekker niet van de elektra, mechanica en houtzagerij te zijn. Ik zie bij de geïnterviewden nooit een gammele laptop. Meestal een zacht glanzend wit juweeltje. Zonder stof en kruimels.
Ik zit aan de te volle keukentafel. Mijn ouwe baasje is gedateerd en staat altijd in de weg als we willen eten aan tafel. Daar is ie uiteindelijk voor. Mijn gezin maar denken dat ik het zo relaxed vind om op de bank te eten. Echt niet! Dan hoef ik een keer mijn zooi niet op te ruimen! Ik kijk helaas niet uit op een raam, maar richting ons prikbord. Waar dingen opstaan die we nog moeten kopen, betalen, ruilen, afgeven of niet vergeten. Niet bepaald rustgevend. Ik kan wel uit het raam kijken, rechts van me zijn onze openslaande deuren. Maar ik laat het uit mijn hoofd om die open te slaan, want dan krijg je steenkoude benen. En als ik eruit staar, dan heb ik geen zicht op een weiland maar een verzakte trap die nodig opgehoogd moet worden. Er ligt een drol, omdat ik weg zonk in gedachten (al een paar uur) en daardoor niet op tijd de hond heb uitgelaten. Verderop staat een loods, opgebouwd uit paneelplaten die bij de bouw al 2e hands waren. Omdat er niet genoeg groene voorhanden waren, zitten er ook zachtgrijze panelen tussen. En witte volgens mij. Ooit groen geschilderd, dat wel, maar na 20 jaar kun je precies zien waar de schilder is gestopt en weer begonnen. Omdat het zoveel werk geweest moet zijn, is er voorafgaand aan het schilderen niet geschuurd, denk ik. Want de verf laat overal los. Kan ook de kwaliteit verf zijn. Als je drie regentonnen vol verf nodig hebt, kies je misschien niet voor de duurste variant. De deuken en beschadigingen zitten in alle delen. Die zaten er al in bij de bouw. Ze werden niet voor niets afgedankt. Wel makkelijk, want je hoeft niet voorzichtig te doen. De buren zijn gelukkig gestopt met klagen. Alles went. Ook dat gammele laptoppie op de keukentafel.