Toen ik vorig jaar iets mocht schrijven in een vakblad, moest daar ook een portretfoto bij. Het stukje tekst mocht maar 500 woorden bevatten en dat is voor mij een pittige kluif. Op dit kanaal kan ik namelijk lekker helemaal zelf bepalen hoe lang iets is. Nu was het strepen en aanpassen. Die foto was geen punt, ik had nog wel een geinige selfie. Dat laatste was een misrekening, want de achtergrond van mijn foto moest egaal zijn. Gatverdamme. Maar als ik iets wil moet het gebeuren, dus speurde ik in mijn archieven tot ik een passende vond. Er was geen tijd meer om iets nieuws te regelen en in het blad staan vond ik belangrijker dan een beeldige foto.
Ik nam me voor om actie te ondernemen voor een volgende keer dat dit zich zou aandienen. Nu zijn mijn lief en ik al meer dan 20 jaar bevriend met Caroline, die al sinds jaar en dag bezig is met fotografie. Toen ze me vorig jaar september vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde hebben, durfde ik om een portretfoto te vragen. Wetend dat zij hier werk van maakt, was ik dolblij te horen dat dit goed zou komen. Op mijn verjaardag kreeg ik een prachtige cadeaubon van een lingeriewinkel.
Deze zomer mocht ik weer een stukje aanleveren voor het vakblad en het eerste waar ik aan dacht was de foto. Het verhaal zou zó klaar zijn maar die ellendige afbeelding duurt vele malen langer. Car appte direct een datum door waarop we de shoot konden doen bij haar thuis, want daar had zij een studio. Tuurlijk ging ze dit voor me regelen, dat was toch beloofd?! Of ik dan verschillende kledingstukken mee wilde nemen en make-up?
Een paar weekenden geleden was het zover. Toen ik binnenkwam bij onze vriendin voelde ik me hopeloos bezwaard. Ik dacht dat we naar boven zouden gaan in een hobbykamer maar de halve woonkamer bleek leeggeruimd waar een studio verrezen was. Compleet met drie meter hoog doek van plafond tot ver over de vloer, een verlichting set, twee ladders, een statief en een spiegelende schijf met een zilveren en gouden zijde. Snoeren waren vastgetaped aan de vloer en voor de hoge ramen van de openslaande deuren hing buiten een lichtdicht doek. Om deze niet te laten wegwaaien was haar man de dakgoot in gestuurd om de uiteinden met dakpannen te verzwaren.
Om uit te zoeken wat ik wilde en inspiratie op te doen toonde Car mij foto’s van modellen die me voorgingen, maar ook portretten gemaakt door andere fotografen. Toen we wisten hoe we het wilden kon het beginnen. Ik mocht plaatsnemen op het doek, het testen van de verlichting en de camera-instelling begon. Na een serie proeffoto’s bleek mijn jasje toch te pompeus over te komen. Iets anders aan dus. Dat zij kleiner is dan ik (en het statief niet hoger kon) was de stand van de camera minder flatteus. Nu was de belichting mooi, maar had ik hamsterwangen en een rimpelnek. Nou heb ik die ook wel, maar als je je hoofd een beetje anders draait, je kin wat laat zakken en de camera wat hoger houdt, knapt het op.
Car zette me in de juiste stand, trok mijn kleding recht en pulkte keer op keer mijn witgrijze lok tevoorschijn die zich steeds verstopte. Na elke correctie klom ze weer op haar ladder om erachter te komen dat er toch te weinig licht was. Filters werden verwijderd en uitgebreid getest met de zilveren schijf. Gezinsleden werden van boven geroepen om het ding eindeloos lang in de juiste onmogelijke positie vast te houden.
‘Ietsje meer naar links draaien Tan, ja zó! En dan je kin iets omhoog, je schouder naar achteren. Maak je nek eens wat langer? Doe toch dat jasje nog eens aan? Als je nou even aan de onderkant trekt, dan valt ie mooier. Je hoofd nog iets naar links en leun een beetje diezelfde kant op?’ Uitgerekend vandaag was mijn haar futloos en slap. Ik ben bang dat de spiegel bij Caroline nog steeds kleeft van de haarlak, op mijn haar had het echter geen enkel effect. De klem die ik probeerde zakte eruit. Ik gaf de moed op en knoopte er een elastiek omheen. Het plan vooraf om een vrolijke nonchalante foto te schieten stond nog steeds, maar bleek met twee control-freaks aan het roer een fikse uitdaging om te realiseren. Caroline was bloedfanatiek op de juiste lichtval en scherpte, ik zag alleen maar rimpels, kwabben en spek. De zoon des huizes had al een keer geïnformeerd hoe laat er gegeten zou worden, waar Car niet op reageerde. Eerst moest dit klusje worden geklaard.
Etenstijd was al dik voorbij toen we besloten dat er een mooie bij moest zitten. Of ik nog een andere houding wilde proberen? Nee! Samen bekeken we de buit en mocht ik mijn top 10 laten weten. Hiermee kon ze aan de slag. Aan de slag? Geruststellend werd mij uitgelegd dat er een uitsnede gemaakt zou worden, gekke lichtpuntjes en ongewenste schaduwen werden weggewerkt. Caroline beloofde me dat ze geen filter zou gebruiken over mijn gezicht of oneffenheden daarop zou camoufleren. Moe maar voldaan namen we afscheid.
Apetrots ben ik dat, in de week van mijn verjaardag, het vakblad verschenen is mét mijn verhaal en Carolines eindresultaat. En om nu een keer niet bescheiden te zijn, heb ik een selfie gemaakt voor sociale media waarbij ik het blad show. Nou hebben wij ’s avonds thuis het beste licht in de badkamer. Maar wat is het irritant dat, als je foto klaar is, je dan nog de douchekop en de toiletpot eraf moet knippen. Dat ik een joggingbroek aanhad en geen bh, dat zag gelukkig niemand. ‘Leuk verhaal joh, goeie foto ook!’ zei een collega tegen me. Ik heb haar bedankt. Dat we daar een halve dag mee bezig zijn geweest heb ik achterwege gelaten.