Toen onze puber net geboren was, was achterbuurvrouw Elly een van de kraambezoeksters. Ze kwam ons spruitje bewonderen en had een lief cadeautje bij zich; een klein zacht bruin knuffelhondje. Zodra ze haar hielen had gelicht was het schatje al in de wasmachine belandt, want buurvrouw Elly was een stevige rookster. Nooit geweten dat je huis zo kan meuren van zo’n klein dingetje. We moesten er wel om lachen en gaven het gender neutrale beestje (toen het was opgedroogd en lekker rook) de respectvolle naam Elly. Ons kind groeide als kool en midden in een zee van knuffeldieren bleek Elly snel favoriet. Elly ging mee de wereld rond. Overal waar ons kind verscheen zat Elly stevig in zijn knuistje geklemd. Als Elly in een onbewaakt ogenblik even aan zijn aandacht ontsnapte, kwam na een paar tellen steevast de vraag; ‘Waar is Elly?’ Zo ook die keer dat we terugkwamen van de finish van de Dam-tot-Dam loop. Mijn ouders waren zoals altijd als supporters aanwezig (met mijn lief en kind) en we waren lopend vanaf het ‘finish-park’ naar hun huis terug gegaan. Toen we later zelf naar huis wilden, kwamen we erachter dat Elly zoek was. Paniek en tranen bij ons kind zorgden ervoor dat opa de hele wandelroute terug is gelopen in de hoop Elly te vinden. Haast timide keerde hij terug; Elly was er niet. Ons kind is die avond uitgeput van het huilen in slaap gevallen.
Omdat ook na het verlies van een dierbare het leven verder moet, pakten we de draad weer op. Maar het verlies van Elly liet ons niet los (hij/zij moest ergens zijn!) Regelmatig belden mijn ouders om te vragen of het al gevonden was en ook ons kind informeerde haast dagelijks naar Elly. Uiteindelijk ben ik bij buurvrouw Elly gaan informeren waar ze het gekocht had. Het bleek een gratis cadeautje geweest te zijn bij het online cosmeticamerk Yves Rocher. Shit, lekker dan. De internetpagina van Yves liet nergens meer zo’n hondje zien. Toen stonden ineens mijn ouders voor de deur. Ze hadden Elly gevonden in de bekleding van een van de stoelen. Ons apie had ‘m daar blijkbaar in verstopt om het vervolgens te vergeten. We hebben de terugkeer gezamenlijk en uitbundig gevierd. Het leven was weer mooi.
Dit voorval zorgde ervoor dat wij Elly nooit meer een seconde uit het oog verloren. We begrepen er dan ook niets van dat Elly na een logeerpartij bij mijn schoonzus weer zoek was. Inmiddels wisten we wel dat er een degelijke vervanger moest komen voor Elly, want slechts één lieveling was té riskant. Voorzichtig aan liet ons kind ‘Muis’ toe in zijn leven. Muis was net zo groot als Elly, maar dan lichtgrijs. Oh ja, en het was eigenlijk een poesje. Dat hij een poesje ‘Muis’ noemde vonden we hilarisch. Evengoed vroeg hij nog wel eens naar Elly en omdat ik dat zo zielig vond, speurde ik regelmatig Marktplaats af. Bijna euforisch was ik toen ik daar een zelfde Yves Rocher hondje aantrof. Na de koop, de zending en de ontvangst ging ie gelijk door de was in. Haast jubelend overhandigde ik ‘m aan ons kind, met de verwachting dat hij de koning te rijk zou zijn. Verbaasd keek hij ernaar, rook eraan en stelde vastbesloten vast dat dit Elly niet was. Hij heeft mijn bloedig gevonden aankoop nooit meer een blik waardig gekeurd.
Toen we een keer onze koffers inpakten voor een weekendje weg, zat er een bobbel in de binnenkant. Maandenlang had Elly in de voering van onze eigen koffer gezeten achter het schot in onze slaapkamer. Ons kind had ‘m daar heel goed opgeborgen toen hij bij zijn tante had gelogeerd. Maar Muis had inmiddels Elly’s plek overgenomen waardoor Elly naar zolder verdween. Ik kan me niet herinneren dat we Muis ooit verloren/vergeten of kwijt zijn geweest. We keken nu alle drie wel linker uit. Wel werd Muis steeds slapper en schraler. Zijn snuitje heb ik meerdere keren met wat steekjes bij elkaar proberen te zetten. De vulling in armpjes en beentjes zat alleen nog aan de uiteinden. De rest was verwassen of weg gekroeld, daar wil ik vanaf zijn.
Bij de plaatselijke drogist werden ineens knuffels verkocht. Bij het zien van een heuse bruine Bever (met platte staart) moest ik lachen. Wat een geinig ding! Ons peutertje was al bijna zeven en ik wist zeker dat hij deze leuk vond. En dat was ook zo. Bever is geknuffeld tot er niet meer met knuffels geknuffeld werd. Bever is gekroeld, gegooid, vastgebonden, opgehangen, ongeveer 80 keer gewassen en nooit zoekgeraakt. Ons kind wordt dit jaar zestien. Toen ik zojuist informeerde wat er eigenlijk met zijn lievelingsknuffels gebeurd is, wist hij het niet. ‘Gewoon, weg?!’ was zijn antwoord. Gelukkig wist mijn lief dat ze ergens op zolder moesten liggen, in de ‘knuffelzak’. Ons kind verdween gelijk de trap op om te kijken. Opgewekt kwam hij terug met een handvol leuks. Ik zie ineens dat ik er nog twee vergeten ben te beschrijven. ‘Struissie’ de kleine struisvogel met zijn spriethaar en lange slungelbeentjes. En ‘Tessa-beer’; een wit ijsbeertje met een blauw gebreid sjaaltje om. Vernoemd naar Tessa, die hem cadeau deed op zijn eerste verjaardag, samen met een zelfde beer in het groot. Maar die had geen naam. Die was te groot om als vaste knuffel dienst te doen. Wat fijn dat ze er nog zijn, ik krijg er altijd van die warme herinneringen van. Knuffelen doet ons kind alleen nog met ons en ik gok af en toe stiekem ook wel eens met een meisje.