In mijn omgeving heeft, neemt of wil haast iedereen een elektrische fiets. Ik ben blij dat men er blij van wordt. Maar ik wil geen elektrische fiets. Ik heb namelijk een hele fijne gewone fiets, met terugtraprem. Enige wat er luxe aan is, is dat hij drie versnellingen heeft. En volgens mij alleen omdat er geen één te krijgen was zonder. Het zit erop, maar ik doe er eigenlijk niets mee. Gewoon lekker trappen in z’n twee, da’s prima. In zijn drie, heb ik me laten vertellen, is slecht voor je knieën. In zijn één ben je alleen maar wild en doelloos rondjes aan het draaien zonder vooruit te komen.
Iedereen die normaliter nooit fietst, wil mij nu laten weten hoe fijn het is. Maar dan elektrisch hè, want van ‘gewoon fietsen’ houdt men niet. Uitgebreid en ongevraagd worden alle voordelen met me gedeeld. Het is zo heerlijk om buiten te zijn. Je komt nog eens ergens. Je bent zo lekker in beweging. Dat klopt allemaal. Maar dat wist ik allang. Daarom fiets ik ook altijd zo lekker. Zonder files je einddoel bereiken en ondertussen een vorkje extra kunnen prikken omdat je het ‘er wel weer af fietst’. Dat laatste moet de elektrische fietsbezitter nog maar voor elkaar zien te krijgen. Ja, ja, ik weet het hoor, het is alleen maar ‘trapondersteuning’.
Voor een bepaalde doelgroep begrijp ik het echt. Voor sommige mensen is gewoon fietsen haast niet te doen. Als je last hebt van je rug bijvoorbeeld, of van je knieën. Als je kortademig bent of door andere ongemakken zó in een vicieuze cirkel zit dat gewoon fietsen niet lukt. Dan snap ik het. Voor die groep is het een heerlijke uitkomst, dankbaar gebruik van maken!. Groot gelijk. Maar die mensen hoor je niet.
Regelmatig wordt ik medelijdend aangekeken. ‘Dat jij geen elektrische neemt?!’ Hoezo?? Ik mankeer niets. Wat de elektrische fietsbezitters er niet bij vertellen, zijn de irritaties die ze ondervinden. De bediening van het ding spreekt namelijk niet altijd voor zich. Je moet je erin verdiepen. Hopen maar dat je hem bij de erkende fietsenhandel hebt gekocht en je een Nederlandse handleiding hebt. Is het een voordelige internet aanschaf geweest, wordt het al een stuk ingewikkelder. Naar wie ga je dan als je er niet uitkomt? Of erger, als je panne hebt? Ze worden snel gestolen en de verzekering is duur. Ik hoor zacht gemopper over accu’s die altijd leeg zijn. Vermoedens worden uitgesproken dat het opladen altijd zolang duurt. Of accu’s die ermee stoppen. En dan is trappen ineens vijf keer zo zwaar. Instellingen die op hol slaan. Of botsingen met andere elektrische fietsgebruikers, want ze gaan best hard.
Mensen die niet van fietsen houden moeten geen elektrische kopen. Die moeten helemaal geen fiets kopen. Je moet namelijk wel gewoon trappen. En als het regent word je nat. Als het waait staat je haar rechtop. Als je planken wil kopen bij de bouwmarkt kun je die niet meenemen. Nou ja, mijn vader kon dat altijd wel. Hele bedden heeft hij vervoerd op zijn fiets. Geweldig grappig maar ook levensgevaarlijk. Ik ben er zelf ook wel eens ingetrapt. Toen hij voor zijn verjaardag een schetsboek wilde hebben. Die kon ik wel even op de terugweg meenemen dacht ik naïef. Jammer dat het schetsboek formaat A2 moest zijn. Dat is zowat een meter. Zie die maar eens niet gekreukeld thuis te krijgen onder je arm, bij windkracht 7. Voor de mensen die mij zagen fietsen geweldig grappig, maar levensgevaarlijk.
Ik had ooit een collega (een fitte dertiger) die ook een elektrische fiets kocht. Toen ik informeerde naar de reden waarom hij geen gewone fiets kocht, was het antwoord; “ik haat fietsen”. Hij was dolblij met zijn aanschaf. Korte tijd later switchte hij van baan en kreeg een auto van de zaak. Ik heb hem nooit meer zien fietsen. Mocht je nog een knap tweedehandsje zoeken…