De diploma-uitreiking van ons kind vindt plaats op een donderdagmiddag om drie uur. Vooraf had ik mijn moeder de datum al ingefluisterd omdat op de uitnodiging stond dat de geslaagden familie mochten meenemen. Met mijn vooruitziende blik wist ik al dat hij op het laatste moment zou vragen ‘wie komen er?’ omdat agendabeheer geen vak is waarin hij is afgestudeerd. Zijn motto ‘het komt zoals het komt’ zorgt er regelmatig voor dat hij op een avond waarop hij wat leuks wil doen uiteindelijk alleen zit omdat iedereen een andere afspraak blijkt te hebben. Toen hij de dag vooraf aankondigde dat hij oma erbij wilde hebben, reageerde mijn lief dan ook onschuldig met de opmerking dat hij dan maar gauw moest gaan bellen.
Oma was keurig op tijd bij ons thuis aangekomen zodat we met elkaar konden vertrekken. Ons kind moest er een kwartiertje eerder zijn en was al weg. Hij moest nog een taartje kopen voor juf Irma van de administratie. Hij vond haar altijd irritant maar toen hij erachter kwam dat ze best een lieverd was had hij haar dit beloofd. Ik was nog aan het racen vanuit mijn werk, mijn lief was zich nog doodgemoedereerd aan het omkleden en opfrissen. Het was nog flink gassen om op tijd te komen. Mijn lief sommeerde dat wij alvast naar binnen moesten gaan zodat zij de auto kon parkeren. Anders zouden we echt te laat zijn.
In de bomvolle aula zagen we de geslaagden al de draaitrap afkomen, met een stevige beat en geklap door alle aanwezigen. De meisjes in het lang, de binken soms in pak, alle haartjes in de plooi. Op hun borst een rozet en een zwart studentenhoedje op de hoofden. Ik kon nog net op tijd omrennen om ons kind op een filmpje vast te leggen. Uiteraard had hij het hoedje in zijn hand (funest voor zijn haar) en de rozet zag ik niet. Ondanks dat de toespraak van de interim directrice wat saai was, moest ik evengoed een paar keer slikken. Ze hadden het inderdaad toch maar mooi geflikt allemaal. Dit was ook bij ons niet vanzelfsprekend. Ook wij hebben ons zo vaak zorgen gemaakt, eindeloos gestimuleerd, aangemoedigd en gedreigd (ik geef het toe) dat er echt actie moest komen. Uiteindelijk bedacht ons kind, zeker het laatste jaar, dat hij er inderdaad even aan moest gaan trekken en dat had nu zijn vruchten afgeworpen. Voor de foto gooiden alle geslaagden de hoedjes in de lucht en ontvingen luid en dik verdiend applaus.
De diploma’s werden door de mentoren uitgereikt in aparte lokalen, dus ons werd verzocht daarnaartoe te gaan. De stoelen waren voor de geslaagden, de gasten mochten erachter staan. De mentor vertelde hoe trots hij was op dit spul en hoe hoog het testosterongehalte was in zijn klas. In de presentatie achter hem verscheen een apenrots met bijbehorende bewoners. Ons kind zat vooraan tussen zijn maten. Quasi ongeïnteresseerd zaten de binken met allemaal dezelfde spierwitte Nike’s op een rij. Voor iedereen was er een jaarboek als tastbare herinnering. Eén voor één werden de geslaagden naar voren geroepen, kwam er een persoonlijke pagina op het projectiescherm en een hilarisch maar liefdevol praatje zoals alleen leraren dat kunnen die begaan zijn met hun klas.
Bij alle namen die thuis zo vaak gevallen waren kwam nu een echt kind. Voor het jaarboek hadden ze allemaal een quote moeten opgeven waarvan de leukste nu voorbij kwamen. Ze waren hilarisch en herkenbaar: ‘Een toets kun je overdoen, een feestje niet’, ‘er is altijd tijd om te laat te komen’, ‘motivatie is als slaap, ik kom allebei te kort’, ‘het leven is als een frikandel, je moet hem zelf speciaal maken’, ‘liever een 6 zonder stress, dan een 7 zonder leven’, ‘school is een circus, elk uur een andere clown’ en ‘van examens krijg je uitslag’. De mentor vertelde dat het streven van ‘de boys’ was om met zo weinig mogelijk inspanning een zo goed mogelijk resultaat te behalen. Fijn dat wij niet de enigen waren, wij wisten dit namelijk al lang. Waarom blokken voor een acht als een 5,5 genoeg is?
Toen alles was overhandigd en ondertekend kwam iedereen weer in de aula bijeen voor een hapje en een drankje. Wij schudden de hand van de mentor en bedankten hem voor de goede zorg en de mooie woorden. Onze vraag aan ons kind of we nog even een foto van hen samen mochten maken, sloeg hij resoluut in de wind. Gelukkig buiten het gehoorveld van de beste man. Van oma krijgt hij een roos. Op mijn vraag waar nu dat leuke hoedje was, antwoordde ons kind: ‘die moesten we toch in de lucht gooien, die heb ik niet meer!’ Ook de rozet ‘hoefde hij niet’. Pubertijd is een grappig verschijnsel, ik weet zelf nog zo goed hoe ik ook alles stom vond.
Des te liever vond ik het dat ons kind wel met zijn oude buurmeisje Lynn op de foto wilde. Als baby gingen ze al samen naar dezelfde crèche. Samen naar dezelfde kleuterklas en de hele lagere school en voortgezet onderwijs samen doorlopen. Deze schooltijd is een einde van hun tijdperk samen. Na zestien jaar gaan ze ineens allebei een andere kant op. ‘Ze voelt een beetje als mijn zus’ merkte ons kind laatst op. En dat snap ik. Ik schiet een serie van ze en kan het niet nalaten om er die avond eentje van door te sturen aan de kleuterjuf van toen.
Van de week is mijn lief met ons kind naar Amsterdam geweest, waar hij een management opleiding voor hotel en horeca gaat volgen. Om te oefenen samen met het openbaar vervoer en daar een berg kleding te passen die inmiddels besteld is. Wat gaat de tijd toch snel en wat breekt er weer een nieuwe spannende periode aan. Ik hoop vurig dat de quote ‘met zo min mogelijk inspanning een zo hoog mogelijk resultaat behalen’ niet meer van toepassing is. Als ik ons kind hoor zeggen dat hij echt zin heeft in de toekomst, reageer ik dan ook verheugd. Om mij direct met beide benen op de grond te zetten, te vervolgen met de opmerking: ‘nou, ik doelde eigenlijk niet op school maar dat ik zin heb om mijn scooterrijbewijs te halen!’