Ik zit in de auto onderweg naar huis als ik Madonna ‘La Isla Bonita’ hoor zingen. Lalalalalalalaaaaha….. Het is een oud nummer in Latijns-Amerikaanse stijl, ik hoor nu pas hoe mooi de gitaar op de achtergrond klinkt. Dan ben ik ineens in gedachten terug in mijn ouderlijk huis, waar mijn moeder zo vaak gitaar speelde. Hij had een vaste plek in de woonkamer; in een nisje tussen de boeken- en een antieke kuifkast. Kan me niet herinneren dat hij ooit werd afgestoft. Mijn moeder had sowieso een pesthekel aan het huishoudelijke schoonmaakwerk en mijn vader vond het altijd nog lang niet nodig om in actie te komen, maar dat terzijde. Hij werd nooit stoffig, want haast elke dag als ik uit school kwam zat mijn moeder op de bank met bladmuziek en de gitaar op schoot te studeren. Niemand stoorde zich eraan, en zo hoort het ook vind ik. Ze had les bij Wilfried, in mijn gedachten een jonge grote vlotte vent met halflang haar. Ik ben wel eens mee geweest, maar was nog erg klein. Eigenlijk bijzonder dat ik het me nog kan herinneren. Hij heeft vast indruk op me gemaakt, kan niet anders. Mensen die goed muziek kunnen maken vind ik namelijk leuk.
Zelf droom ik er nog wel eens over om toch nog piano te leren spelen. Altijd spijt gehad dat ik niet op jonge leeftijd ben begonnen. Ik kreeg les toen ik de veertig al gepasseerd was en dat viel vies tegen. Die zeven noten in de toonladder lijken eenvoudig, maar je vingers sputteren zwaar tegen. Ik was zo naïef (of arrogant?) om te denken dat ik best vingervlug was, omdat ik ook zo lekker kan typen. Wat een domme gedachte. Voordat je weet welke nooit je moet hebben moet je vinger nog de juiste toets aanslaan en om een herkenbaar wijsje te produceren komt er echt wel wat oefening bij kijken. Lastig te combineren met werk, huishouden en gezinsleven. Ondanks dat ik van de muzieklerares een keyboard mocht lenen en ik ‘m pontificaal in de kamer had gezet, ben ik er na ongeveer een jaar weer mee gestopt.
Mijn moeder had haar gitaar al op jonge leeftijd. Ik weet eigenlijk niet waardoor ze ermee begonnen is. Misschien dat de Everly Brothers (heel populair in die tijd) er een rol in hebben gespeeld? Ze was gek op dit duo. Ik kan me een foto herinneren uit haar jeugd, waarop ze samen met haar zus gitaar speelt. Het waren knappe jonge tienermeiden in de mode van toen; strakke truitjes en blitse wijde rokken tot de knie. Aan hun gitaren hingen lange linten. Weet nog dat mijn moeder vertelde dat ze er van haar moeder (mijn oma) ook bij moesten zingen. En dat ze daar niet vrolijk van werden. De zusjes zaten elkaar nogal eens in de haren. Wat een hilarische gedachte. Zou mijn oma misschien gehoopt hebben op een glansrijke muziek carrière van haar ‘Birdsong Sisters’? Ik verzin ‘m waar je bij zit hoor, ik heb geen idee. Jammer dat ik het oma niet meer kan vragen. Mijn moeder weet het vast nog wel, ik ga binnenkort eens polsen hoe het zat. Kan ik gelijk vragen hoe het kwam dat er geld was voor twee gitaren. Het gezin met vier kinderen had het niet breed, dus het moet een enorme uitgave geweest zijn.
Toen mijn moeder getrouwd was met mijn vader verhuisde de gitaar mee. Hij zat in een harde zwarte koffer met zachte rode bekleding. Ik heb een foto van mezelf dat ik er, op één-jarige leeftijd, inzat. Ook naar het volgende huis ging hij weer mee. Bij alle bruiloften en partijen werden er liederen ten gehore gebracht en erbij zingen was nu leuk en helemaal niet erg. Bij een bekende wijs werd een geinige tekst verzonnen en als ie heel goed gelukt was kwam het konijn een paar jaar later gewoon nogmaals uit de hoed. Ik kan me het door haar verbouwde lied van Urbanus ‘als moeder zong’ nog herinneren. Dat deed het kennelijk zo goed dat het zowel bij het veertig- als het vijftigjarig huwelijksfeest van opa en oma ten gehore werd gebracht. De gitaar was er altijd bij. Ook ik heb wel eens een lied gezongen tijdens zo’n feest. Niet dat ik daar goed in ben, maar daar ging het niet om. Dan had je bloedig gestudeerd op je zelfverzonnen tekst en flink geoefend met je moeder waarna zij het niet kon laten om er nog een schepje bovenop te doen. Als zij de melodie inzette in de feestzaal en ik kwam met mijn nicht uit de bezemkast om de eerste noten ten gehore te brengen, had zij voor de gein een oma-masker opgezet. Of een opplaksnor opgedaan, daar wil ik vanaf zijn. Dan moesten we zó lachen om haar dat zingen haast niet meer lukte.
Nu we zoveel jaren verder zijn is de gitaar naar zolder verdwenen. Hij zit vast nog in die mooie koffer. Toen mijn ouders een paar jaar geleden vijftig jaar getrouwd waren wilden wij natuurlijk weer een lied ten gehore brengen. Lastig dat we hiervoor niet mijn moeder konden vragen ter begeleiding. De schoonzoon van mijn broer was zo lief en bood aan te helpen. Hij speelt ook gitaar en wilde ons wel uit de brand helpen. Ik had een tekst gemaakt op ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij en vroeg hem dit nummer in te studeren. Dat viel nog niet mee, want ik was even vergeten dat dit eigenlijk door een piano begeleid wordt. Maar Max is veel handiger dan ik met een instrument, dus na ik geloof twee avonden oefenen moest het lukken. We hadden enorme voorpret gehad en iedereen vond het geweldig die avond. Het was wel jammer dat mijn moeder er niets van had verstaan en dat allebei mijn ouders niet hadden gezien dat wij als hen (uit vroeger jaren) verkleed waren. (Mijn lief zelfs compleet met opgeplakte baard en snor) Juist dat zorgt weer voor geweldige herinneringen.
Mijn moeder is altijd muziek blijven maken, maar nu al heel wat jaren op een trekzak. Ook leuk maar de gitaarmuziek vond ik mooier. In mijn herinnering kon ze dat ook beter. Bij mijn tante heb ik nooit meer een gitaar gezien. Heb haar en mijn moeder ook nog nooit samen horen spelen. Misschien moeten ze het nog eens proberen, het is nu (weet ik zeker) veel gezelliger dan vroeger. Op tv komen oude beelden van Lenny Kuhr voorbij, ze zingt ‘De Troubadour’. Ze lijkt op mijn moeder. Vroeger al, maar nu ook zie ik. Net als Madonna zingt Lenny ook ‘la, lalala, lalalaylala, laylala, la, lalalalalalaaaaaaa’. Mijn moeder deed dat ook zo vaak. Tijdens het gitaarspelen zong ze hetzelfde. Weet nu weer waarom ik als klein meisje de gitaar van mijn moeder altijd ‘de Lala’ noemde.
Toen mijn moeder dit verhaal las vertelde ze me dat niet mijn tante maar iemand anders op die foto stond. Dat de zussen beiden een gitaar hadden gekregen klopte wel, opa en oma hadden ze op afbetaling kunnen kopen.