‘Ik zit gewoon even niet zo lekker in mijn velletje’ hoor ik iemand tegen een vriendin zeggen. Ik doe mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden, mijn ogen niet te rollen, vooral niet te zuchten (ook niet zachtjes) en knijp mijn lippen stijf op elkaar. Mensen die ongevraagd hun mening geven of commentaar leveren zijn natuurlijk vervelend. Zo wil ik niet zijn. Ik kan er niets aan doen maar wat een irritante aandacht vragende, suffe opmerking vind ik dat toch. Je zit niet lekker in je velletje? Hoezo? Heb je koorts, jeuk, griep, liefdesverdriet, een pesthumeur, ben je overspannen, gestrest, labiel, uit evenwicht, in rouw of de overgang (of allebei)? Zeg gewoon wat er is, doe niet zo ingewikkeld.
‘Ik wil gewoon mijn ding doen’. Ook zo’n modekreet. Wat wil je doen dan, wat is ‘je ding’? Met rust gelaten worden, sporten, eten, knutselen, studeren, lezen, slapen, voor de tv hangen? Zeg wat je bedoelt en maak het niet zo geheimzinnig. Na zo’n opmerking lukt het me vaak niet meer om interesse te tonen. Als je niet uit jezelf wil uitleggen wat je ding is, prima toch!
Als ik aan het eind van mijn werkdag aan ons kind vraag wat hij gedaan heeft vandaag, hoop ik op leuke dingen. Gelukkig worden die meestal ook opgenoemd. Wat mijn nekharen overeind doet staan is; “gewoon, een beetje gechilled”. Als je het werkwoord chillen opzoekt krijg je als uitleg; relaxen (wat je doet met vrienden of familie), rondhangen, genieten. Voor mij staat chillen gelijk aan niks doen. Al die mensen die ‘een beetje aan het chillen’ zijn, doen gewoon de hele dag geen flikker. Toch?! Rondlummelen, op de bank hangen en de hele dag YouTubefilmpjes doorsturen. Commentaar leveren op alles en iedereen, terwijl ze zelf weinig bijdragen. Wat een jeukwoord dat chillen. Ik ben ook echt gek op relaxen en inderdaad heel gezellig met familie of vrienden, maar dan heb je toch gezellig geborreld, bijgetankt of gekletst? Toch gebruiken we het woord chillen wel eens, maar dan meer om iemand tot bedaren te brengen; ‘doe jij ff chill!’ Dat is minder erg lijkt wel. Als kinderen chillen vind ik het nog wel grappig, als volwassenen het zeggen, heel suf. Of ben ik gewoon stiekem jaloers? Omdat ik haast nooit de tijd heb om te chillen? Bij ons in de wijk wonen twee broers, die zie ik hun hele leven al chillen. Ik denk dat ze inmiddels ruim de 50 gepasseerd zijn, maar ik heb ze nog nooit iets zien doen. Behalve klagen, rondlummelen, zeuren en afgeven op de wereld. Ze reizen per openbaar vervoer en lopen zo langzaam, alsof ze elk moment kunnen omvallen. Praten met elke buschauffeur over wat er nu weer allemaal voor belachelijks gaande is. Als de mannen instappen kijk ik expres de andere kant op. Doodsbang dat ik mijn mond niet kan houden en eruit flap; ‘En jij, wat heb jij eraan gedaan om het te verbeteren?’ Zouden zij misschien het woord chillen hebben uitgevonden? Dat zou best kunnen!
Natuurlijk kun je niet altijd alles roepen en zeggen zoals het is, maar ik ben een beetje allergisch voor dat interessante gedoe. Nog een voorbeeld. ‘Je intieme zone’. Hoef ik niet uit te leggen toch? Op mijn werk had iemand het, in een presentatie, over een ‘drietrapsraket’. Toen ik quasi neutraal om me heen keek naar de reacties, keek iedereen begrijpend voor zich uit. Ik geloofde er niets van dat iedereen begreep waar dat over ging. Ik had een Raketje in mijn hoofd uit de diepvries maar wist zeker dat die er niet mee bedoeld werd. Toen ik er naderhand naar vroeg, werd ik aangekeken alsof ik een grapje maakte. Een drietrapsraket is iets dat drie stadia kent maar ik schaam me niet hoor.
Toen ik naar de supermarkt ging, kwam een groepje jongens me tegemoet gelopen. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit; capuchons op, trainingsbroeken en Nikes aan. Aan het shaggie te zien dat de langste knul tussen zijn vingers had, is er niet getraind. De mannen hingen wat rond. Grappig dat bijna alle jongeren Nikes dragen maar er bijna nooit op sporten. Nou kijk ik niet heel vaak sport, maar ik heb ook nog nooit een hardloper op Nike gezien. Toch is het merk wereldwijd het populairst volgens mij. Je hoort er niet bij zonder Nike, dat was dertig jaar geleden al zo, toen ik tiener was. Het groepje brult wat naar de overkant van de straat, waar twee andere binken op scooters voorbij tuffen. Er wordt oorverdovend terug gebruld, alsof ze elkaar tien jaar niet gezien hebben. De roker knoopt een inhoudsloos gesprek aan met de scooter-boys. De andere mannen hangen er een beetje bij. Aan hun hoog opgetrokken schouders te zien zaten ze denk ik liever thuis bij de kachel met een lekker koppie thee. Maar ja, das natuurlijk niet stoer. Hier werd gechilled, dat was overduidelijk.