Met twee bevriende stellen hebben we regelmatig lol tijdens feestdagen, barbecue- of spelletjesavonden. De standaard vraag is meestal ‘bij wie is het?’ waarna iedereen aangeeft dat het bij hen mag.. Uiteindelijk blijven deze gastheer en vrouw daardoor ‘s nachts met de rotzooi zitten. Om die reden hadden we bedacht om er weer eens uit te gaan. Dit keer viel de keus op een ouderwets avondje bowlen inclusief gourmet.
Het vinden van een geschikte datum heeft altijd wel wat voeten in aarde. De roosters van docenten, een zorgmedewerker, zelfstandig ondernemer, ambtenaar en een muzikant lopen nou eenmaal niet synchroon. Nadat er een gaatje gevonden is komt het volgende vraagstuk: ‘gaan de kids mee?’ Nou zijn dat vijf pubers met totaal verschillende interesses. Bowlen viel daar denk ik niet onder, in ieder geval niet met ons. Op die leeftijd schaam je je natuurlijk ook kapot om met je ouders ‘wat leuks’ te gaan doen. ‘Hadden we nou al gereserveerd?’ De datum kwam dichterbij en het app-verkeer was alweer een tijdje geleden. Ik was al blij dat iedereen de datum nog had staan. ‘Voor mij graag vega’ appte de zzp-er. Toen ik hard lachende smileys wilde terugsturen bedacht ik me dat het misschien geen grapje was. Op de website lees ik over ‘een gigantisch en compleet eetfestijn’ en dat er inderdaad ook vegetarisch en zelfs halal mogelijk is. Nou, nou, ons bowling(&party)center gaat met zijn/haar tijd mee!
In verband met de schoenwissel spraken we tien minuutjes eerder af dan de aanvangstijd. Ondanks dat we in dezelfde wijk wonen kwamen we met drie auto’s aan. De muzikant en ik hadden al flink trek aangezien het inmiddels ruim na zessen was. Het eten was na het bowlen ingeroosterd dus het was nog even afzien.
Het interieur van het bowlingcentrum was nog net zoals vroeger. Ooit was bruine vloerbedekking met dito meubilair natuurlijk razend populair. Na het beklimmen van twee trappen betraden we het eerder flink doorrookte zaaltje met in de verte wat personen aan een bar. Er was geen lift, maar blijkbaar gaat men er vanuit dat mindervaliden toch niet kunnen bowlen. Gelukkig schaam ik me inmiddels niet meer voor mijn schoenmaat, want die moest je doorgeven aan het meisje achter het loket met cowboy-saloon-achtige uitstraling. In mijn kinderjaren haalde je zelf een paar uit de kastenwand, inmiddels hebben ze er een uitgiftepunt aangetimmerd in hetzelfde donkerbruine hout. Het was niet duidelijk waar we de jassen kwijt konden dus die hielden we maar bij ons. We werden doorverwezen naar baan drie, waar vijf stoeltjes waren. Handig als je met z’n zessen bent. Oh nee, eentje is er natuurlijk aan het gooien. Gelukkig maar.
Het uurtje bowlen was weer een flashback naar vervlogen tijden. Onze zzp-er ging voor de winst, wij dames waren al blij wanneer we niemand bekogelden met de bal. Ondertussen zoekend naar de kindermodellen omdat die krengen niet te tillen zijn. Om na de vondst te concluderen dat, voor de roze modellen, je vingers te dik zijn of de gaatjes te klein. Het mechanisme van onze baan weigerde een paar keer dienst, waardoor je soms al met achterstand moest beginnen.
Het uurtje op de baan vloog om en voor we er erg in hadden was het tijd voor de gourmet. Wij waren nog druk aan het wurmen met die zweetschoenen toen we onze muzikant al aan tafel zagen zitten. Ik vermoed dat het komt door vermoeidheid, dat je na een uurtje ballen geen last hebt van die rieten zitting van die ellendige houten stoeltjes. De vuurtjes waren ontstoken onder de pannetjes en de tafel stond vol met lekkers. Net toen we pruilend bedachten dat onze jassen zouden gaan meuren naar gourmet, zagen we de kapstokken in de verte. Gelijk maar even combineren met plassen en handen wassen voor het eten. Ondanks de ontbrekende bewegwijzering wisten we het feilloos te vinden. Ook deze locatie dateerde niet alleen uit vroeger tijden, het rook alsof er sinds die tijd nimmer meer een sopje doorgegaan was. Hangend snelpiesen dus om er maar weer zo snel mogelijk te kunnen vertrekken.
We aten gezellig en veel. Ongemerkt bleef ik afdwalen naar het gedateerde concept dat blijkbaar nog steeds werkt. De banen waren lekker in gebruik en er stonden meerdere tafels gedekt klaar. Op krijtbordjes kon je lezen over kinderfeestjes inclusief frikandel en twee glazen limonade. Stokbrood en friet werden aangevuld en de pannetjes pruttelden. Behalve het keurige schaaltje vega-lapjes was er niets dat gemoderniseerd was. Zelfs de verschrompelde ober was volgens mij sindsdien nimmer van baan veranderd. Of we nog zin hadden in een toetje?
Ik had wel trek in een cappuccino maar voelde op mijn klompen aan dat dit kansloos was. Er volgde een opsomming van vanille-ijs met slagroom, vanille-ijs met vruchtjes (ik gok Del Monte) of een dame blanche. Nee, er was inderdaad alleen vanille-ijs. Mijn lieve vriendin bestelde er twee bolletjes van (alsof ze het sneu vond voor de bediening) en vroeg om gelijktijdige levering samen met de koffie. Mijn lief informeerde of ze ‘echte slagroom’ hadden. Nee, die kwam uit een spuitbus. Waarna ze bedankte voor het nagerecht. Ik bestelde een koffie. Onze muzikant vroeg of ze iets bij de koffie hadden, appeltaart ofzo? Helaas. Toen de andere vriendin informeerde of ze ook gemberthee hadden, moest ik mijn gezicht in de plooi houden. Wat denk je zelf?! Waarna ook zij vervolgens bedankte voor het toetje. De koffie arriveerde niet gelijktijdig met het ijsje.
Met vierkante billen, lamme armen en volle buiken gingen we huiswaarts. Ik was nog even geschrokken omdat ik me realiseerde geen contante florijnen bij me te hebben, maar je kon pinnen, dat dan weer wel.