Ik heb graag de zaken onder controle. Maar dat is een knap gedoe, al met al. Niet alleen voor mezelf is dat worstelen, ook voor mijn omgeving ellendig. Om nimmer iets te vergeten, hang ik aan mijn papieren agenda en notitieblokken. In alle maten heb ik ze in huis. Soms zijn de dingen die beschreven moeten worden namelijk lang (voorzetje voor een brief, afscheidslied of Sinterklaasgedicht). Dat ik de tandarts moet bellen is een notitie voor op een klein plakkertje. Toen mijn lief laatst de kast opruimde, werd mij gevraagd hoeveel kladblokken ik nog van plan was te kopen. De verzamelde berg was inderdaad groot. Maar nee, er mag niets van weg! Ik heb dat nodig. Nou ja, sommigen heb ik niet nodig maar die waren gewoon zo leuk dat ik ze MOEST hebben. Omdat je nou eenmaal nooit te veel schrijfmaterialen hebt.
Gedurende de week wordt alles wat op, of bijna op is, door mij op een boodschappenlijst geschreven. Een A-5 formaat met lijnen, anders is het niet overzichtelijk. De boodschappen staan op volgorde van de winkelindeling. Bovenaan de groenten, onderop het ijs. Ik verwacht dat mijn gezinsleden ook benodigdheden toevoegen aan de lijst en wee je gebeente als de tandpasta naast de aardappelen geschreven wordt. Naar een andere winkel gaan dan ik gewend ben is een drama. Want dan klopt de volgorde van mijn brief niet meer en dat kost veel tijd en frustratie mijnerzijds. Het leven in een vreemde supermarkt valt niet mee.
Omdat ik uit meerdere winkels boodschappen nodig heb, is mijn boodschappenlijst een soort fluorescerend doolhof. Ik ga eerst naar de winkel waarvan ik alles geel gearceerd heb. Daarna ga ik naar een andere winkel voor de rest. Wel goed checken of winkel 1 het geel gearceerde ook had, want anders moet dat alsnog in winkel 2 worden aangeschaft. Van fouten in mijn brief hou ik niet, dus zit mijn vel vol correctielintstrepen. Omdat de koffie en thee die wij lekker vinden uit de stad komt, kan dit niet zomaar op mijn lijst gezet worden. Net als de ovenbroodjes, die komen uit winkel 3. Mijn verwende apen vinden die uit winkel 1 en 2 niet lekker. Om de ovenbroodjes zet ik altijd een cirkel. De koffie en thee schrijf ik aan de rechterzijkant. Volg je ‘m nog? Ik word zo moe van mezelf. Maar nog irritanter vind ik het als ik een beker rooibosthee wil maken en het is op. Dan maar zo’n ingewikkelde lijst. Beter dan misgrijpen. Voordat ik vrijdag op pad ga voor de wekelijkse boodschappen heb ik eerst een controleronde door het huis achter de rug. Overal dient gekeken te worden wat op of bijna op is. Ook vraag ik mijn gezinsleden of ik nog iets voor ze moet meenemen. Iets wat nog niet op mijn lijst staat. Dat hoeft haast nooit. Om vervolgens, net als ik alles in de kast heb, doodleuk aan te kondigen dat ze wel weer eens trek hebben in witlof. Top.
Vrienden van ons laten de boodschappen altijd bezorgen. Gewoon digitaal doorgeven en laten komen op een moment dat het hen uitkomt. Dat is inderdaad fijn. Voor hen, niet voor mij. Dan ben ik alle controle kwijt. Dan kan ik niet ruiken aan de meloen of ie rijp is, geen andere ham pakken omdat er zo’n dikke vetrand aan die ene zit en zijn de bananen misschien niet meer zachtgroen en morgen bruin. Dan kan ik de houdbaarheidsdatum niet controleren en de etiketten niet goed lezen. Ze hebben daar ook de koffie en thee niet, die uit onze stad komen, dus daarvoor moet ik evengoed op pad. Waarom wil ik alles naar mijn hand zetten? Ik wil niet wachten op die bezorger, ik wil halen wanneer het mij uitkomt! Ik realiseer me wel dat ik in de gelegenheid ben dat ik KAN halen. Als je ziek of slecht ter been bent, moet het een weelde zijn dat die service bestaat. Voor nu geen optie.
Ons kind, bij wie het leven vaak nog heerlijk ongecompliceerd is, snapt niets van mijn boodschappenlijst en mij. Ook niet dat ik vooraf al het menu voor een aantal dagen bedenk en op mijn lijst zet. ”Je kan toch gewoon naar de winkel gaan en kijken wat er is?” Dat heb ik inderdaad wel eens gedaan. Maar in de winkel weet je niet meer wat je nou nog wel en niet in huis had. Waardoor je altijd de helft van de ingrediënten vergeet. Of bij thuiskomst dubbel hebt. “We kunnen toch gewoon eten bestellen?” Tuurlijk lekker ding. Maar dan ben ik na drie dagen door mijn weekbudget. Maar we kunnen vanavond inderdaad wel wat halen. Lekker om een keer niet te hoeven koken. Ik ga gauw een briefje maken.