De Nederlandse vertaling van guilty pleasure is ‘beschamend pleziertje’. Nadere uitleg vertelt over plezier waar je aan toegeeft dat eigenlijk taboe is. Mijn plezier is zó gênant dat ik het jarenlang voor me gehouden heb. Een minuscuul groepje mensen kent mijn verslaving. Ik noem geen namen, want het zijn soortgenoten. Je pikt ze er zó uit want alleen zij weten waarover je het hebt. Een junk herkent feilloos een andere junk. Zelfs voor mijn ouders hield ik het verborgen. Mijn lief wist het lange tijd niet omdat ik eraan toegeef wanneer zij er niet is. Ik ben dol op de meest inhoudsloze reality soaps.
Na een werkdag vol verplichtingen, formaliteiten, fatsoensnormen, persoonlijke informatievoorziening, sociale contacten en rompslomp van huishoudelijke aard, dompel ik me het liefst onder in het meest nutteloze geneuzel van een ander. Het hoeven niet per se bekende Nederlanders te zijn, zolang het maar gaat om levens die mijlenver bij die van mijzelf verwijderd zijn.
Nu ik de titels teruglees kom ik erachter dat mijn verslaving al zeker twintig jaar duurt.
Het begon denk ik allemaal bij De Tokkies. Een Amsterdamse familie die, na een zwaar uit de hand gelopen burenruzie, een tijdlang met camera werd gevolgd. Met open mond bekeek ik het zwaarlijvige, steuntrekkende, overmatig getatoeëerde en tandeloze gezin dat zich dagelijks enkel tegoed deed aan junkfood, alcohol, frisdrank, pijnstillers en antidepressiva. Tot op de dag van vandaag kun je een ‘Tokkie’ genoemd worden wanneer je je asociaal gedraagt. Het zal je achternaam maar zijn.
De Veerkampjes zijn een beetje aan mij voorbij gegaan. Het wanstaltige Jordanese interieur (met dito kledingstijl) vond ik grappig, maar niet bijzonder. Ook Tiny en Lau uit Rotterdam volgde ik niet. Wat een verdriet als je zó met elkaar omgaat. Alhoewel ik het optuigen van hun kerstboom natuurlijk niet gemist heb.
Ook de realityshows (met spelelement) heb ik schaamteloos allemaal gekeken. Van Big Brother tot De Bus, De gouden kooi en Een jaar van je leven. Ondertussen elke keer maar denkend: ‘hebben die mensen geen baan, niets te doen of denken ze door te breken met niets?’ Dat ik er naar kijk wil niet zeggen dat ik het snap.
De series rondom redelijk bekende Nederlanders, die zijn eigenlijk het meest gênant. Omdat het er zoveel waren en ik niets gemist heb. Het ongetwijfeld in scene gezette gegier van Geer en Goor toen ze elkaar nog doogden. Het toilet-schoonmaak-moment van Patty Brard, de wekelijkse Chinees bestelling van Frans en Maris en de naakte verschijning van Adam in de badkamer bij Patries, ik kon overal over meepraten. Als je dacht dat het niet erger kon waren daar ineens Barbie en Michael. Heerlijk als bekend werd dat er weer een seizoen Andy en Melisa van start ging en ook Danny en Jenny natuurlijk gezien. De paillettenkoning Roy Donders in de tijd van de huispakken en keiharde krullen. De schaamteloze acties van De Roelvinkjes met dito humor. De moeder van Jan Smit heeft zichzelf onvergetelijk gemaakt met haar opsomming van de door Jolanthe meegenomen spullen uit hun gezamenlijk huis. Elk gastendoekje herinnert mij eraan.
Het kan niet anders dan dat half Nederland gekeken heeft naar Chateau Meiland, die bekend werden door ‘Ik vertrek’ een paar jaar geleden. Waar iedereen blijkbaar het gegil van Martien het leukst vindt, zijn wij (jaaa, hoezee, hoezee mijn lief kijkt deze ook mee) nuchtere Erika leuker gaan vinden. Nadat de hele familie een eigen boek heeft geschreven vraag ik me wel een beetje af hoe houdbaar dit succes nog is. Wanneer is Nederland Meiland-moe?
Eén van de weinige mensen die volgens mij echt zichzelf is tijdens de opnames, is John de Bever. Die hangt gewoon schaamteloos de hele dag in onderbroek op de bank en tilt soms noodgedwongen een been op wanneer partner Kees daar wil stofzuigen. Enige waar hij fanatiek in is, is voetbal. Op een paar afgetrapte sneakers (iets met bijgeloof) scheldt hij menig tegenstander verrot. En dat enkel omdat ze in zijn ogen niet fanatiek genoeg zijn. Als hij kramp in zijn kuit heeft is hij bang dat zijn been eraf moet. Hilarisch om iemand te zien die zijn voetbalcarrière is misgelopen. Verder laat hij zich bedienen en betrap je hem op geen enkele actie behalve optreden. En zelfs daarbij kijk ik met grote verwondering. In mijn beleving kan die man namelijk niet eens knap zingen. Ach, wat maakt dat eigenlijk ook uit. Zijn publiek vindt het gezellig als hij er is en het gaat erom dat het een feestje wordt. Laat John en Cees maar schuiven, ik hoop dat er snel weer een nieuw seizoen verschijnt.
Nu ik mijn hele opsomming teruglees lijkt het wel alsof ik niets te doen heb en geen baan heb. Ineens ben ik best een beetje trots op mezelf. Ik combineer het gewoon én wist het zelfs lange tijd verborgen te houden. Nou ja, tot nu dan.