Een paar dagen geleden heb ik iets online besteld bij de Hema. Meestal krijg je dan na een dag of twee/drie een mail dat je het kunt ophalen. Maar nu kreeg ik niets. Omdat het niet erg is om een keer extra naar mijn favoriete winkel te gaan, ging ik op de bonnefooi. Wie weet was er iets misgegaan en lag mijn bestelling er gewoon toch. Het was immers al vier dagen geleden besteld. Aangekomen bij de klantenservice startte de aardige verkoopster een speurtocht voor me. Natuurlijk tevergeefs want als je geen mail hebt ontvangen, dan is het er niet. Hè wat jammer. Maar mijn pauze was nog niet om, ik had nog tijd over. Ik besloot een deurtje verder te gaan en slenterde de Xenos in. Ik had niets nodig, maar daar zijn altijd leuke dingetjes.
Zoals altijd zwichtte ik bij de snoepafdeling en sloot aan in de rij richting kassa. Het wachten duurde lang. Waarom eigenlijk? Er was maar 1 kassa open. De dame die aan de beurt was, had blijkbaar veel gekocht. En de verkoper wist niet goed meer wat hij nou wel of niet had aangeslagen. Terwijl de mevrouw heftig in discussie ging, bleef haar kind onophoudelijk schreeuwen. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden, hij was grappig. Een bedrijvig kereltje van een jaar of drie. Hij paste precies in het boodschappenmandje dat zijn moeder zojuist gevuld had. Ze had door de discussie niet in de gaten dat zoonlief alles eruit gegooid had en zelf in het mandje was geklommen.
Net toen ik dacht dat ik mijn snaai maar terug moest leggen en weg zou lopen, ging er een tweede kassa open. Die was achter de mevrouw met het jongetje. Maar de mevrouw van het jongetje had ook nog een dubbele kinderwagen bij zich. Daardoor kon de mevrouw voor mij, er niet langs want de wagen versperde de weg. Er stak een beentje uit de wagen met een roze maillot erom. Dus er lagen ook echt kindjes in. Alsof de mevrouw voor de lol met een lege wagen zou lopen. Toen de moeder de wagen naar voren reed om ruimte te maken, kon de andere mevrouw er wel door. Maar toen was kassa twee geblokkeerd. De wagen werd weer teruggeschoven en de mevrouw schreeuwde ‘Badr, je bent echt heel vervelend vandaag!’ Badr? Echt? Het jongetje was helemaal niet vervelend. Ik vond Badr steeds leuker worden. Het was namelijk al een echte man want ook Badr hield niet van winkelen. Het duurde Badr natuurlijk allemaal veel te lang.
De moeder bleef discussiëren met de verkoper omdat Badr blijkbaar de meeste dingen in het winkelmandje gegooid had, die zij niet van plan was om te kopen. Nee echt, die meter Twixen wilde ze niet en ook die koeienhuid ging ze niet betalen. Oké, die Marvel Action-Hero-Smarties mocht ie wel. Gelukkig. Badr zelf was ondertussen vrolijk verder gelopen richting de inpaktafel en stoeide met de lege dozen. Ook in dat deel van de winkel ontstond weer een vrolijke chaos. Toen de moeder klaar was schreeuwde ze nog excuses richting wachtrij omdat we allemaal zo lang moesten wachten.
Ik vond het niet erg. Bijna beschaamd dacht ik terug aan de tijd dat ons kind klein was. Onze baby was zoet, maar huilde als hij honger had. Ik kon me dan kapot generen als ik in een winkel was en hij niet ophield met huilen. Dan wist ik niet hoe snel ik de winkel uit moest om zo snel mogelijk te kunnen voeden en dan was het weer goed. Omstanders die mij in de verhitte ogen keken zeiden dan; ‘Geen paniek hoor mevrouw, dat doen kinderen, het hoort er allemaal bij. We hebben er allemaal mee te maken gehad.’ En dat is natuurlijk ook zo. Gelukkig hadden wij er maar één waardoor ik gemakkelijker weg kon gaan. Deze mevrouw was op pad met drie kinderen. En als er dan eentje bij loopt die niet doet wat je wil, wordt het een stuk lastiger. Je moet af en toe toch de deur uit voor een boodschap. Maar Badr trok zich het verhitte gedrag van zijn moeder niet aan. Gelukkig maar. Ik hoop tot een volgende keer Badr.
Toen ik terugkwam op mijn werk kreeg ik een mail van de Hema; mijn bestelling was er.