Dit verhaal lijkt in het begin wat warrig, maar hou vol. Toen mijn lief en ik pas samenwoonden, was de inrichting van ons piepkleine huisje nog lang niet klaar. Elke middag en avond na werktijd moest er nog wel iets gebeuren. Ik denk dat ik niet erg in beweging kwam, want steevast kreeg ik de vraag: ‘Wat wil jij, de lamp ophangen (die gaatjes dichtplamuren/de spiegel ophangen/wasmachine installeren of meer van dat soort ellendige klussen)…
Dat ik in maart pas schreef over mijn teenoperatie die in oktober plaatsvond, is niet zonder reden. Voorafgaand aan de ingreep was het druk geweest en wilde ik nog van alles regelen. De wetenschap dat ik eerst moest herstellen van de ingreep stemde me gerust, want dit gaf tijd om bij te tanken. Even geen werk, 6 weken niet autorijden, geen acties, bijslapen en bijkomen. Dan kon ik er daarna vast weer tegenaan. Het liep…
Het klinkt gezellig maar zo voelt het niet: mijn ‘curly to’, oftewel gekrulde kleine teen. Al twee jaar kwelt hij me tijdens het lopen en vandaag wordt ik eraan geopereerd. Er zal een stukje bot verwijderd worden en er komt een metaaldraad in om ‘m recht te houden. Die mag er na vier weken uit. In de tussentijd is fietsen of autorijden uit den boze.In de wachtkamer van de polikliniek zit een gezellig stel uit…
Woensdag: Ik heb een afspraak bij een orthopeed en hij vraagt wanneer ik geopereerd wil worden. Nou, gister? Lachend raadpleegt hij de agenda en zegt dat er over zes dagen iemand is uitgevallen, komende dinsdag. Wil ik dat? Gek hoe blij je kunt zijn met iets wat toch vervelend is. Maar inmiddels heb ik al twee jaar last van die ellendige kleine teen die steeds krommer is gaan staan. Charmante schoenen liggen stof te happen…