Tijdens het eten komen bij ons op vage wijze, altijd de meest ranzige gespreksonderwerpen boven tafel. Als ik me met volle mond afvraag wat dat zompige geluid is, zie ik dat de hond uitgebreid haar kruis aan het schoonlikken is. Als ik daar iets over zeg, vind iedereen dat bijzonder grappig en komt er vaak een soortgelijk gesprek op gang.
Ons kind vertelt dat, tijdens de biologieles, iets is uitgelegd over de afveegrichting bij dames op het toilet. En eigenlijk snapt hij daar totaal de bedoeling niet van. De clou had hij kennelijk gemist en vond het niet interessant genoeg om door te vragen. Of het was te gênant, dat kan ook. Als toegewijde ouder wil ik hem natuurlijk graag informeren waarom dit is. Dus ik leg hem uit dat je, als je van achter naar voor afveegt, de kans loopt om het vuil van achteren, er aan de voorkant in te smeren. En dat kan bij vrouwen een blaasontsteking veroorzaken. Ja, het klopt dat hij daar geen last van heeft. Ja dat is toch juist goed, dat de meester dit vertelt? De meisjes in jou klas weten nu toch wat ze beter wel kunnen doen en wat beter niet? Nee, jij hebt inderdaad niets aan die info. Mijn lief haakt er ook op in door te zeggen dat het vochtige toiletpapier van de Lidl trouwens veel lekkerder aanvoelt dan die van Page. Dus of we in het vervolg die van Page achterwege kunnen laten? En dat drie laags toiletpapier te hard is. Kunnen we weer over op vier laags?
En of we nog weten hoe het vriendje van ons kind ging staan, toen hij op vierjarige leeftijd van ons toilet gebruik maakte? Mijn lief laat het bestek vallen en gaat gierend van het lachen op handen en voeten staan om met kont in de lucht te roepen; ‘ik ben klaar!’ Ja ja, natuurlijk weten we dat nog. Het vriendje is nog steeds een mattie van ons kind dus ik zal geen namen noemen. Ik was net zo blij dat die van ons het toen, al lang zelf kon. Vals besluiten we unaniem dat we zijn mattie binnenkort gaan vragen of hij het nog weet.
Op tv vraagt een jonge blonde mevrouw of wij ook wel eens last hebben van bacteriële vaginose en legt uit dat je daar met één handige capsule vanaf kunt komen. Neeee, brult iedereen gelijk in koor. Ik weet nu waarom het irritant is om de tv aan te hebben tijdens het eten. Het leidt alleen maar af. Dit soort info willen we niet. Ons kind vraagt of we zijn buiksnor al hebben gezien? Trots trekt hij zijn trui omhoog en zien we inderdaad wat donzige krulletjes onder zijn navel. Zo lief dat hij er oprecht blij mee is. En wij zijn blij voor hem.
Tijdens diezelfde biologieles wordt er zo diep op ingegaan dat de lol er voor hem een beetje af is, vertelt ons kind. Al die details over menstruatie en zo, hij vindt het verschrikkelijk. Wat kan hem het nou schelen hoe lang dat allemaal duurt. Ik heb net mijn laatste hap in mijn mond en kan het vervolgens niet laten om er weer op in te haken. Ik leg hem uit dat je zwanger kunt raken vanaf het moment dat je menstrueert. Toen hij jonger was vond ik het vaak lastig om overal over te praten, inmiddels is het de gewoonste zaak van de wereld. We kijken niet zo snel meer ergens van op. Ik geef liever te vroeg wat info teveel, dan dat hij over een tijdje komt melden dat we oma worden.
Ik heb er niet zoveel last van, over alles praten tijdens het eten. Zolang de viezigheid niet op mijn bord ligt, eet ik er geen hap minder om. Bij mijn gezin is dat volgens mij net zo. We hebben lekker gegeten maar nog veel fijner bijgepraat. Gezellig!