Het is al maanden in het nieuws en nu is het zover; de werkzaamheden aan de A7 zijn begonnen. De brug over het Noordhollandsch Kanaal is verouderd en kan het zware verkeer niet meer aan. De naar verwachting vijf maanden durende exercitie heeft nogal wat voeten in aarde. Zo zijn er gedurende die hele periode twee afritten afgesloten en zijn sluiproutes alleen toegankelijk voor omwonenden en mensen met een ontheffing. Verder blijven er twee rijbanen aan weerszijden beschikbaar, maar versmald en met een maximale rijsnelheid van 70 km per uur.
Natuurlijk is de afrit die ik naar mijn werk neem het afgesloten exemplaar en ik val niet onder de categorie personen die recht heeft op een ontheffing. De verwachting is dat er dagelijks een uur extra reistijd ingecalculeerd moet worden door files en omrijden. Van dat nieuws knapte ik niet op. Mijn baas is de beroerdste niet en heeft de kilometervergoeding verhoogd. Daarvan kan ik precies één net niet volle tank tanken. Je kunt ook kiezen voor een treinkaart, maar dan vervalt natuurlijk je kilometervergoeding. Het blijft een keus uit twee niet aantrekkelijke opties. Ik wil niet in de file maar ook niet constant op mijn horloge moeten kijken of ik wel op tijd ben voor de trein. Daarbij heeft de trein regelmatig vertraging of komt helemaal niet. Mijn zure kant gooit haar veel te dikke kont tegen de krib.
Een uitgelezen moment dus om weer eens een dieetpoging te doen en van de nood een deugd te maken. Van april tot september, dan moet het toch (theoretisch gezien) wat beter weer worden? De hele winter is er ongemerkt telkens weer een kilootje bijgekomen en bewegen ho maar. Ik moet gaan fietsen! Ter voorbereiding hierop ben ik drie weken geleden gestart met ‘intermittend fasting’. Kort gezegd komt dat hierop neer dat ik me niet gedachteloos de hele dag volstop met eten, maar alleen in een tijdsbestek van acht uur. De overige zestien uur mag je water, koffie en thee. Verder heb ik een chique regenpak aangeschaft omdat die goedkope krengen van de Hema altijd zweten en lekken. De fietsbanden zijn opgepompt dus ben ik klaar voor de start.
Vorige week vrijdag was het zover. De weersvooruitzichten leken gunstig dus fietste ik om kwart over zeven de straat uit die ochtend. In gedachten verzonken ging ik bijna linksaf richting snelweg maar kon nog net op tijd corrigeren door de Zuiderweg te kiezen. Bijna opgewonden van zoveel voorjaarsprikkels genoot ik van de tocht langs de ellenlange weg. De vogels tjilpten om het hardst, het frisse groen piepte overal tevoorschijn en ik spotte twee eenden met pullen. Een sliert waggelende donsballen die achter moeders aangingen, wat een heerlijk gezicht blijft dat. Mijn sjaal kon al snel af en mijn jas een stuk open, wat rook de frisse voorjaarslucht lekker. Aangekomen op kantoor kwam zelfs de zon tevoorschijn. Met elf kilometer in de benen appte mijn lief dat ze trots op me was. Wat een top begin van de dag!
Gedurende de dag begon het te regenen en checkte ik af en toe hoopvol mijn weerapp tot hoe laat dat zou duren. Tegen de tijd dat ik naar huis mocht was er nog slechts een zachte motregen. In de fietsenstalling twijfelde ik, zou ik direct mijn regenpak aandoen? Ik besloot het uit te stellen, het knapte vast wel op en anders kon ik het altijd onderweg nog doen.
De rit was nog maar net gestart toen ik merkte dat ik op de heenweg wind mee gehad moest hebben. Jeetje wat waaide het hard en wat moest ik ineens hard trappen om vooruit te komen. Al snel veranderde de motregen in grotere druppels. Toch de regenjas maar aangedaan. De broek liet ik achterwege, ik ging tenslotte richting huis dus een beetje nattigheid is dan niet erg.
Aangekomen op de Zuiderweg begon het te kletteren. Binnen no-time was mijn spijkerbroek doorweekt net als mijn leren tas die in mijn fietsmand lag. Misschien had ik daarvoor een plastic tasje moeten meenemen ter bescherming. Met één hand probeerde ik elke keer mijn haar in mijn capuchon te proppen want dat waaide er continue uit. In natte slierten voor mijn ogen. Ondertussen voelde ik nattigheid mijn schoenen in sijpelen. Waar ik op de heenweg alleen maar genoot, merkte ik dat ik nu luisterde naar mijn zware ademhaling. In cadans met de trage omwenteling van mijn trappers. Het haar in mijn nek was nat gezweet net als mijn rug. Wat was dit afzien en een worsteling. Ik denk terug aan de woorden van mijn vader die vroeger de hele wereld rondreisde per fiets; “je gaat gewoon zitten en je komt er vanzelf”. Nou, dat voelde in dit geval heel anders.
Toen ik eindelijk ons huis bereikt had voelde ik me haast misselijk van ellende. Licht in mijn hoofd met slappe benen en een dood kruis stapte ik af. Dat ik nog niet zoveel gegeten had speelde natuurlijk een rol. Op de deurmat pelde ik me uit mijn vastgeplakte broek. Mijn bovenlijf was, door de regenjas, op wat zweet na nog droog. Verder tot op mijn onderbroek doorweekt. Mijn lief zei die avond lachend: ‘ik zei toch, neem lekker de trein vandaag!’ Maar ik ben natuurlijk eigenwijs en wat in mijn kop zit moet gebeuren.
Ik heb me voorgenomen om, zolang er geen noodweer is voorspeld, gewoon te blijven fietsen. Van de vijf maanden waarin ik de auto laat staan, valt nog (bij elkaar) vier weken vakantie. Dat scheelt toch weer een maand. Rijkswaterstaat heeft de afgelopen weken camera’s geplaatst bij de brug. Om kentekens te registeren om zo te checken hoe vaak ze het punt passeerden. Op de informatiepagina van de website lees ik dat ze hiermee een beloningssysteem toekennen. Iedereen die in maart vier keer per week het punt gepasseerd heeft, komt in aanmerking. Het bedrag kan oplopen tot driehonderd euro. Omdat ik vier dagen per week werk, type ik verheugd mijn kenteken in. Binnen een halve seconde komt de tekst in beeld: ‘u komt niet in aanmerking’. Huh, hoezo niet? Ik ben in maart alle dagen naar mijn werk geweest met de auto. Om het zeker te weten check ik mijn agenda. Ik moest één dag naar Markenbinnen, voor een herhaling dag bedrijfshulpverlening. Zucht.
In de krant las ik afgelopen weekend dat er een auto gecrasht is tegen een pijlwagen op de A7. De bestuurder is gewond en de pijlwagen moet worden vervangen. Werkzaamheden aan de brug bij de A7, dit was nog maar dag één.