Het was twee januari 2024 en ik had me al vier keer vergist in het schrijven van het nieuwe jaartal. Ondanks dat ik de feestdagen gezellig vind, ben ik altijd blij als alles weer voorbij is. Onze kerstboom lag al op de hoek van de straat en de ballen weer op zolder. Ik merk dat ik opgelucht ben dat ons huis weer ruim en normaal is. Onze hond Isa durft eindelijk weer naar buiten en heeft zowaar gegeten. Het arme beest heeft dagenlang trillend als een rietje tegen ons aangezeten en dekking gezocht. Tijdens het noodgedwongen uitlaatmoment moest je oppassen dat ze je niet over straat sleurde. Ons kind doet voor hoe snel ze haar plas deed.
In alle kranten, nieuwsberichten en journaals gaat het over de excessen met vuurwerk. Bekogelde agenten, afgeklapte handen, belaagde voorbijgangers en zelfs doden zijn gevallen omdat vuurwerk nou eenmaal onze traditie is. Voor een godsvermogen aan geëxplodeerde afvalbakken en ziekenhuispersoneel dat het aantal gewonden nauwelijks aankan. De gemeentereiniging heeft nog dagen nodig om alles weer aan te vegen en schoon te krijgen. Nee het is echt geweldig leuk dat vuurwerk.
In heel Nederland, dus ook op ons kantoor, is het gebruik van wegwerpbekers aan banden gelegd. Eind december kregen wij bij het betreden van onze werkplek éénmalig een hoge beker met deksel uitgereikt, gemaakt van gerecycled plastic. Prachtig ding maar ik zou hem zelf niet gekozen hebben. De zwarte binnenkant zorgt ervoor dat ik niet zie wanneer mijn thee te sterk is. Hij loopt tabs toe waardoor je hem makkelijk omstoot. In de ochtend wil ik eerst koffie en als daar later weer heet water in moet smaakt dat naar koffie. Het deksel dat erop zit lijkt me overbodig want door de twee gaten die erin zitten kun je hem niet meenemen zonder dat hij lekt. Zucht.
Verder is het hele gebied rondom ons kantoor betaald parkeren geworden per 1 januari. Lichtelijke paniek bij de collega’s die ook geen vermogen willen uitgeven aan een vergunning die tevens geen garantie geeft tot plek.
In de week tussen kerst en oud-en-nieuw heb ik eindelijk mijn kledingkast weer deels opgeruimd. Niet omdat ik daar zin in had maar omdat de schone was er niet meer in paste. De stapels lagen stijf tussen de planken geperst. Mijn groei in omvang zorgt ervoor dat de twee maten te kleine kleding nu weg gaat en de één maat te kleine een plankje omhoog schuift. Je weet maar nooit. Het rechtse schuifwanddeel is klaar, het linker moet nog. Ik rij al dagen met drie volle vuilniszakken in mijn kofferbak omdat de kledingbakken nog op slot zijn. (Iets met vuurwerk)
Ondertussen raast de eerste officiële storm over Nederland. Hij heet Henk. Hoeveel zullen er nog volgen dit jaar? In verschillende plaatsen aan het Markermeer zijn zandzakken geplaatst om huis en haard in veiligheid te brengen. Als de televisiebeelden niet zo helder waren en de stem zo eigentijds, lijkt het net of je naar het polygoonjournaal zit te kijken. Mijn moeder appt een foto door van een fietser in de haven van Hoorn. Op de kade staat het water tot aan zijn as. Bij het café in de Westzijde (straat vlakbij ons huis) is de hele voorgevel weggewaaid. Het staat in de kranten en komt op t.v. Er werd niet bij vermeld dat die gevel, ook zonder storm, bijna uit zichzelf voorover viel. Gelukkig is er niemand gewond.
Zelfs met paraplu kom ik zeiknat thuis. Wat is het weer toch extreem: je valt neer van de hitte, spoelt weg in de regen of kunt je amper staande houden door de gierende wind. Ertussenin zit niet heel veel. Ik hoop altijd stiekem op een ijskoude winter waarin geschaatst kan worden. Door de opwarming van de aarde zal dit voorlopig wel een nostalgische herinnering blijven. Net als de Elfstedentocht, de laatste is alweer 27 jaar geleden; in 1997. Ik moest toen nog 25 worden en ben nu 51, om even aan te geven dat het een half mensenleven geleden is. Ondanks dat verlang ik er elk jaar weer naar. Ondertussen hoop ik maar dat Henk snel opduvelt.
Mijn collega en ik zijn net terug van een lunchpauzewandeling. Aangezien ons dieet gestart is, is elke beweging welkom. Bij de Xenos heb ik een lekker theeglas gekocht en een gezellig maar stabiel roze koffiemok. Ik hoor van mijn medecollega’s hoe duur de uitgereikte bekers waren. Als mijn lief ‘m ziet wordt ze blij: ‘dat is een jofel ding voor in de schuur, blijft mijn thee lekker lang warm!’ Gelukkig, ik voel me direct een stuk minder ondankbaar. Mijn autootje staat een eind verderop geparkeerd, waar het gratis is. Weer elke dag een paar calorieën eraf omdat ik verder moet lopen. Tussen april en september gaat een deel van de snelweg op de schop, waardoor ik een groot eind zal moeten omrijden om op mijn werk te komen. Mooie stok achter de deur om de fiets te pakken. Het kan niet anders dan dat de kilo’s eraf zullen vliegen. Eigenlijk een prachtig begin van 2024!